Humanities didactics

Humanistyka dzisiaj ulega coraz większemu rozmyciu, zwłaszcza w kontekście kryzysu Uniwersytetu. Nie wiadomo w jaki sposób jej "nauczać", i nie tylko chodzi o to kto ma to robić (jakiego rodzaju naukowcy, badacze, nauczyciele?), ale też jakie tematy warte są podjęcia i w jaki sposób to robić.

Humanistyka dzisiaj ulega coraz większemu rozmyciu, zwłaszcza w kontekście kryzysu Uniwersytetu. Dominuje we współczesnej kulturze mit człowieka elastycznego, z nieograniczonym potencjałem, napędzany coraz powszechniejszymi kursami samorozwoju, narracją o omnipotencji i przewidywalności naszych wyborów. Filozoficzne pojęcie sensu synonimicznie odpowiadać ma pojęciu celu, jednak to nie to samo, dlatego filozofia rozróżnia sens absolutystyczny i nieabsolutystyczny. O ten drugi pytamy, gdy chcemy wiedzieć, dlaczego się nim kierujemy i potrafimy wyjaśnić, co i jak do niego prowadzi. Sens absolutystyczny to cel, po którego sformułowaniu nie można już zapytać „dlaczego?”, ponieważ jest to cel porządkujący wszystkie pozostałe, tworzący sens życia, bardziej opisywalny poprzez idee i wartości (takie jak zbawienie, miłość, dobro) niż pojęcia czy cele konkretne (wykształcenie, ciekawa praca, rodzina itp.).

Humanistyka została dziś wyparta przez różnego rodzaju terapie, mentoring, coaching, które rzadko biorą pod uwagę konflikt interesów, z jakim możemy zetknąć się po zmianie życia i priorytetów. Wynika to z dominacji w kulturze współczesnej standardów przedmiotowych (K. Obuchowski), a z drugiej strony - resentymentu (M. Scheler). Humanistyka kiedyś rozwiązywała przede wszystkim dominujące w społeczeństwie problemy i konflikty związane ze standardami podmiotowymi. Druga płaszczyzna, która spycha humanistykę z pola zainteresowań to scjentyzm i technokracja.

Dlaczego humanistyka wydaje się coraz mniej potrzebna, podczas gdy dopiero na jej gruncie można zadać ważkie pytania nie tylko egzystencjalne, ale o przyszłość nauki i edukacji. Czy media, sposób nauczania, osoba nauczyciela, metody, mają duży wpływ na treść, czy nie aż tak duży. Na ile biurokracja w systemie edukacji wpływa na humanistykę? (B. Readings)

Arendt H (2005), Polityka jako obietnica,

Carr N. (2013), Płytki umysł. Jak internet wpływa na nasz mózg,

Cialdini R. (2018), Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka,

Doda-Wyszyńska A. (2020), BRAK KANONU I RESENTYMENT WSPÓŁCZESNEGO HUMANISTY w: "Człowiek i Społeczeństwo" XLIX

Foucault M. (2014), Bezpieczeństwo, terytorium, populacja,

Hayek F.A. (2012), Intelektualiści a socjalizm,

Ilnicki R. (2020), ŚWIAT BEZ DYDAKTYKI, PRACOWNICY NAUKOWI JAKO PUBLIKACJE, STUDENCI JAKO EFEKTY KSZTAŁCENIA w: "Człowiek i Społeczeństwo" XLIX

Luhmann N. (2007), Systemy społeczne,

Luhmann N. (2009), Realność mediów masowych,

Miczka T. (2002), O zmianie zachowań komunikacyjnych. Konsumenci w nowych sytuacjach audiowizualnych,

Obuchowski K. (1993), Człowiek intencjonalny,

Ranciere J. (2008), Nienawiść do demokracji,

Readings B. (2017), Uniwersytet w ruinie,

Scheler M. (dowolne wydanie), Resentyment a moralność,

Sokal A., Bricmont. (1998), Modne bzdury,

literaturę będziemy uzupełniać na bieżąco.

bardzo dobry (bdb; 5,0): student uczestniczy aktywnie w zajęciach, analizuje wybrany przez siebie temat, przygotowuje bardzo dobrze (wyróżniającą się na tle pozostałych) sproblemtyzowaną prezentację projektu stanowiącego komentarz do ćwiczeń,

dobry plus (+db; 4,5): student uczestniczy aktywnie w zajęciach, analizuje wybrany przez siebie temat, przygotowuje bardzo dobrze sproblemtyzowaną prezentację projektu stanowiącego komentarz do ćwiczeń,

dobry (db; 4,0): student znacząco uczestniczy w zajęciach, przygotowuje dobrze sproblemtyzowaną prezentację projektu stanowiącego komentarz do ćwiczeń,

dostateczny plus (+dst; 3,5): student uczestniczy w zajęciach, przygotowuje wystarczająco dobrze sproblemtyzowaną prezentację projektu stanowiącego komentarz do ćwiczeń,

dostateczny (dst; 3,0): niewystarczające uczestnictwo w zajęciach, prezentacja projektu zostaje odnotowana lecz nie stanowi znaczącego komentarza do ćwiczeń,

niedostateczny (ndst; 2,0): niewystarczające uczestnictwo w zajęciach, brak prezentacji projektu.