Psychologia stosowana - Ścieżka: Determinanty typowego i nietypowego rozwoju seksualnego

fakultatywne

Psychologia

jednolite magisterskie

a) dostarczenie wiedzy na temat koncepcji rozwoju seksualnego człowieka jako procesu ciągłego oraz integralnego z innymi sferami życia

oraz na temat modeli seksualności człowieka,

b) zapoznanie z aktualnymi problemami społecznymi związanymi ze sferą seksualności człowieka,

c) rozwinięcie umiejętności adekwatnego wyboru oraz stosowania modeli teoretycznych do rozumienia zachowań seksualnych człowieka

oraz do planowania interwencji.

III rok

Nie

Brak

Przekazywane na bieżąco za pośrednictwem poczty USOSmail.

Wykład z prezentacją multimedialną wybranych zagadnień

Wykład problemowy

Dyskusja

Praca z tekstem

Metoda analizy przypadków

Uczenie problemowe (Problem-based learning)

Metoda warsztatowa

Metoda projektu

Praca w grupach

11

Zajęcia ścieżki stanowią jedną merytoryczną całość, która zmierza do przedstawienia studentom koncepcji rozwoju seksualnego człowieka podporządkowanego dwóm zasadom: ciągłości rozwoju seksualnego oraz integralności seksualności ludzkiej i innych sfer życia.

Zajęcia ścieżki stanowią jedną merytoryczną całość, która zmierza do przedstawienia studentom koncepcji rozwoju seksualnego człowieka podporządkowanego dwóm zasadom: ciągłości rozwoju seksualnego oraz integralności seksualności ludzkiej i innych sfer życia.

Dla realizacji tego celu wykorzystano następujące teorie:

• teorię rozwoju life-span,

• scalony, ekologiczny, model ludzkiej seksualności jako efektu interakcji czynników biologicznych, psychologicznych i społecznych,

• teorie neopsychoanalityczne wyjaśniające naturę wzorców, norm i dążeń w zakresie seksualności ludzkiej.

Dobór tematów został dokonany ze względu na dwa kryteria: rozpowszechnienia i przydatności społecznej. Znaczna ilość godzin

poświęcona jest obszarowi normy, mniejsza zachowaniom od niej odbiegającym. Ma to na celu odzwierciedlenie rzeczywistych proporcji

normy i zaburzeń oraz udokumentowanie konieczności skupiania się na zachowaniach promujących zdrowie, prewencyjnych, a w dalszej

kolejności na wynikających z niej działaniach interwencyjnych. Podejście rozwojowe służy umiejscawianiu źródeł ewentualnych zakłóceń funkcjonowania seksualnego człowieka we wczesnych etapach rozwoju i potwierdza sensowność działań tworzących pozytywne warunki wczesnego rozwoju seksualnego. Nacisk na dwa okresy w rozwoju seksualnym człowieka (dzieciństwo i dorastanie) pokazuje znaczenie obszarów krytycznych dla zdrowego funkcjonowania w obszarze seksualnym. Kryterium przydatności społecznej zdecydowało o włączeniu do tematyki zajęć problematyki wykorzystania seksualnego dziecka. Kontakt z tym trudnym obszarem

seksualności zmierza do pokazania studentom, ze istnieje konieczność odpowiadania na nowe wyzwania społeczne (rosnąca ilość ujawnionych wykorzystań) oraz konieczność dokonania pewnych osobistych wyborów (decyzje co do ewentualnej pracy w dziedzinie zdrowia czy w dziedzinie zaburzeń).

Konwersatoria pomyślane są jako zajęcia aktywizujące, podczas których wiedza zdobyta w czasie wykładów zostaje wykorzystana dla celów aplikacyjnych. Student w ten sposób uczy się, że w trakcie pracy w obszarze seksualności ludzkiej (jak i w każdym innym) istnieje konieczność odwoływania się do wybranej teorii oraz konieczność uświadamiania sobie przyczyn wyboru określonej teorii. Z drugiej strony ma możliwość aplikowania teorii do obszaru

rzeczywistych zachowań i sprawdzenia jej użyteczności. Pokazuje to dwutorowość zależności teoria-aplikacja oraz przydatność oparcia

się na naukowych podstawach w obszarze obciążonym wpływami ideologicznymi, stereotypami oraz w wysokim stopniu stabuizowanym.

Ćwiczenia terenowe dopełniają powyższe założenia, umożliwiając studentom kontakt z praktykami i realizowaniem zdobytych kompetencji w działaniu praktycznym.

a) Bancroft, J. (2011). Seksualność człowieka. Wrocław: Elsevier Urban & Partner.

b) Beisert, M. (2017). Seksualność w cyklu życia człowieka (r. 1-6). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

c) Chodecka, A., Zielona-Jenek, M. (2010). Jestem dziewczynką, jestem chłopcem. Gdańsk:GWP.

d) Lew-Starowicz, M., Lew-Starowicz, Z., Skrzypulec-Plinta, V. (red.) (2017). Seksuologia. Warszawa: WL PZWL

e) Czub, M. (2014). Zrozumieć dziecko wykorzystywane seksualnie. Sopot: GWP.

Po zakończeniu zajęć i potwierdzeniu osiągnięcia EU student/ka:

- potrafi scharakteryzować rozwój seksualny człowieka jako proces ciągły oraz wskazać jego powiązania z innymi sferami życia;

- potrafi opisać wybrane teoretyczne modele rozwoju seksualności człowieka;

- potrafi wyjaśniać mechanizmy kształtowania się poszczególnych zaburzeń seksualnych poprzez odwołanie się do czynników związanych z przebiegiem rozwoju seksualnego;

- stosuje świadomie wybrane ujęcia teoretyczne do analizy zachowań seksualnych dzieci i młodzieży oraz projektowania oddziaływań edukacyjnych i interwencyjnych;

- potrafi opisać problemy społeczne związane ze sferą seksualności człowieka;

- potrafi opisać specyfikę pomocy psychologicznej w obszarze seksualności dzieci i młodzieży;

- wykazuje refleksję na temat własnych preferencji i ograniczeń w zakresie podejmowania pracy w obszarze seksuologii.

Konwersatoria:

80% obecności na zajęciach, przygotowanie do zajęć (zapoznanie się z literaturą) i aktywnym w nich udział; uzyskanie pozytywnej oceny z pisemnego kolokwium zaliczeniowego, zaliczenie od 50%+1 pkt.;

Wykłady: uzyskanie pozytywnej oceny z egzaminu ustnego (omówienie wylosowanych dwóch zagadnień z tematyki omawianej w czasie

wykładów oraz opisanych w literaturze obowiązkowej).

Ocena według skali ocen na UAM:

bardzo dobry (bdb; 5,0): odpowiedź zawiera prawidłowo odtworzoną wiedzę (wyczerpujące omówienie modeli teoretycznych lub ich pojęć,

wyników badań) oraz ilustrowana jest adekwatnymi samodzielnie przywołanymi przykładami lub komentarzami

dobry plus (+db; 4,5): odpowiedź zawiera prawidłowo odtworzoną wiedzę (omówienie modeli teoretycznych lub ich pojęć, wyników badań)

oraz ilustrowana jest adekwatnymi przykładami, zawiera przy tym drobne braki

dobry (db; 4,0): odpowiedź zawiera prawidłowo odtworzoną wiedzę (podstawowe omówienie modeli teoretycznych lub ich pojęć, wyników

badań) oraz prawidłową analizę podanego przez egzaminatora/kę przykładu; odpowiedź zawiera drobne braki lub pomniejsze błędy

dostateczny plus (+dst; 3,5): odpowiedź zawiera zasadniczo prawidłowo odtworzoną wiedzę (podstawowe omówienie modeli

teoretycznych lub ich pojęć, wyników badań) oraz zasadniczo prawidłową analizę podanego przez egzaminatora/kę przykładu; odpowiedź

zawiera braki lub pomniejsze błędy

dostateczny (dst; 3,0): odpowiedź zawiera zasadniczo prawidłowo odtworzoną wiedzę (podstawowe omówienie modeli teoretycznych lub

ich pojęć, wyników badań) oraz zasadniczo prawidłową analizę podanego przez egzaminatora/kę przykładu; odpowiedź zawiera wyraźne

braki lub błędy, które jednak nie zniekształcają istoty omawianych zagadnień

niedostateczny (ndst; 2,0): odpowiedź jest znacząco niepełna lub zawiera liczne istotne błędy