Teoria i praktyka przekładu

Filologia, specjalność: filologia nowogrecka.

I stopień

Przedmiotem zajęć jest zapoznanie słuchaczy z podstawami teorii przekładu oraz elementami praktyki translatorskiej w zakresie przekładu pragmatycznego oraz artystycznego. Student poznaje zagadnienia teoretyczne związane z przekładem, kształtuje umiejętność praktycznego zastosowania teorii tłumaczenia w praktyce. Student poznaje podstawowe techniki, metody i strategie translatorskie oraz kontekst pragmatyczny i kulturowy przekładu interlingwalnego.

III rok

Przedmiot obejmuje dwa komponenty: komponent teoretyczny oraz komponent praktyczny. Podczas realizacji celów komponentu teoretycznego przezentowane są główne założenia z zakresy translatologii. Realizacja komponentu praktycznego zasadza się na umiejętności praktycznego zastosowania zdobytej wiedzy teoretycznej w postaci ćwiczeń. Zajęcia mają charakter konwersatoryjny.

Przedmiot obejmuje dwa komponenty, a mianowicie: komponent teoretyczny oraz komponent praktyczny. Podczas realizacji celów komponentu teoretycznego przezentowane są główne założenia z zakresy translatologii, w tym: zarys historii studiów translatologicznych, wiedza z zakresu rodzjów i typów przekładu, uznane teorie translatoryczne, sposoby i techniki przekładu, analiza i ocena jakosci przekładu, opis warsztatu tłumacza, uwarunkowania prawne, środowiskowe i rynkowe pracy tłumacza. Realizacja komponentu praktycznego zasadza się na umiejętności praktycznego zastosowania zdobytej wiedzy teoretycznej w postaci ćwiczeń. Na zajeciach realizowana jest w użym stopniu praktyka pzrekąłdu w oparciu o autentyczne teksty użytkowe i literackie. Podejmuje się również analize zagadnieć z zakresu lapsologii oraz oceny przekąłdu w oparciu i pzretłumaczone pzrez studentó teksty oraz w oparciu o teksty opublikowane.

Podstawowa:

Dąbska-Prokop Urszula. 2000. Encyklopedia Przekładoznawstwa. Częstochowa.

Hejwowski, K. 2004. Kognitywno – komunikacyjna teoria przekładu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.

Kielar Barbara Z., 2003. Zarys translatoryki. Warszawa: KJS.

Pieńkos J. Podstawy przekładoznawstwa. Zakamycze

Pieńkos J. Tłumacz i przekład we współczesnym świecie.

Pisarska, A., Tomaszkiewicz, T. 1996. Współczesne tendencje przekładoznawcze. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.

Snopek Jerzy. (red.) 1996. Tłumaczenie. Rzemiosło i sztuka, Warszawa 1996.

Wille Lucyna, Uniwersalistyczne implikacje teorii przekładu. Rzeszów 2002.

Wojtasiewicz Olgierd. 1995. Wstęp do teorii tłumaczenia, Warszawa: Wyd. TEPIS.

Dodatkowa:

Baker, Mona (ed.), 2007. Routledge Encyclopedia of Translation Studies. Shanghai: Shanghai Foreign Education Press.

Newmark, Peter, 2006. About Translation. Beijing: Foreign Language Teaching and Research Press.

Newmark, Peter, 2007. A Textbook of Translation. Shanghai: Shanghai Foreign Education Press.

Newmark, Peter, 2008. Approaches to Translation. Shanghai: Shanghai Foreign Education Press.

Nida, E. 1964. Principles of Correspondence. [In]: . L. Venuti. (ed.). The Translation Studies Reader. London and New York: Routledge. Ss 127 – 139.

Nida, E. A., Taber, Ch. R. 1982.69 The theory and Practice of Translation. Leiden: E. J. Brill.

Nida, Eugene A. 2004. Towards a Science of Translating. Shanghai: Shanghai Foreign Education Press.

Nord, Ch. 1997. Translating as a Purposeful Activity. Functionalist Approaches Explained. Manchester: St. Jerome Publishing.

Tytler, Alexander Fraser, 2007. Essay on Principles of Translation. Beijing: Foreign Language Teaching and Research Press.

Venuti Lawrence and Baker Mona (eds). 2001. The Translation Studies Reader, London/New York: Routlege.

Venuti, Lawrence, 2004. The Translator’s Invisibility. A History of Translation. Shanghai: Shanghai Foreign Education Press (lub inne wydanie).

Sudent zna podstawowe teorie, terminy, pojęcia i zagadnienia związane z nauką o przekładzie; zna i rozumie procesy kształtowania się teorii dotyczących przekładu; posiada elementarną wiedzę o powiązaniu problematyki tłumaczenia z ogólną wiedzą o świecie.

posiada nawyk czytania prasy, literatury śledzenia bieżących wydarzeń w mediach; potrafi dokonać korekty przetłumaczonego tekstu na skutek pracy w grupie i kontroli wykładowcy.

Student potrafi refleksyjnie odnosić się do własnych pisemnych i ustnych wypowiedzi językowych i potrafi je modyfikować pod kontrolą wykładowcy; potrafi dokonać tłumaczenia wypowiedzi ustnej na poziomie językowym zgodnym z efektami kształcenia – symbol USOS – (praktyczna nauka języka węgierskiego); potrafi dokonać tłumaczenia tekstu pisemnego na poziomie językowym zgodnym z efektami kształcenia dla przedmiotu praktyczna nauka języka danej specjalności; potrafi wybrać metodę tłumaczenia właściwą dla danego rodzaju tekstu

potrafi dokonywać świadomego wyboru ekwiwalentów (technik tłumaczeniowych), metod i strategii.

Warunkiem zaliczenia komponentu teoretycznego jest zaliczenie pracy semestralnej złożonej z czterech pytań otwartych dotyczących omawianych na zajęciach treści. Warunkiem zaliczenia komponentu praktycznego jest zaliczenie pracy semestralnej z przekładu na język obcy i ojczysty.

Skala ocen:

0 – 59 % = 2

60 – 69 % = 3

70 – 76 % = 3+

77 – 83 % = 4

84 – 90 % = 4+

91 – 100 % = 5

Opcjonalnie w ramach realziacji praktyk studenckich przewidziancyh w planie studiów.