Przekład tekstów technicznych

obowiązkowe

Studia Podyplomowe Kształcenia Tłumaczy Języka Rosyjskiego

Przygotowanie studentów do praktycznego zastosowania narzędzi tłumaczeniowych w pracy tłumacza oraz zapoznanie z teorią tłumaczenia.

Zapoznanie ze specyfiką tłumaczenia tekstów pisanych.

Wpojenie indywidualnego podejścia do tekstu z zachowaniem stylistyki oraz wymogów formalnych.

Zapoznanie się z podstawowymi pojęciami z różnych dziedzin, umożliwiającymi rozumienie specyfiki tłumaczonych tekstów specjalistycznych.

Poznanie zasad korekty stylistycznej i gramatycznej wybranych tekstów. Wyczulenie studentów na błędy tłumaczeniowe.

Zapoznanie z pojęciem ekwiwalencji przekładowej.

Przyswojenie wiedzy na temat możliwości korzystania z korpusów językowych, baz danych i źródeł leksykograficznych, w szczególności źródeł elektronicznych do pozyskiwania najnowszej informacji o terminach specjalistycznych.

Wypracowanie umiejętności oceny jakości tłumaczenia w kontekście zjawiska interferencji językowej.

Specyfika prowadzenia zajęć z tłumaczenia technicznego będzie opierała się na zapoznaniu słuchaczy z pewną odrębnością wynikającą z istoty tego rodzaju tekstów. Sukces przekładu technicznego w znacznym stopniu uwarunkowany jest nie tylko znajomością języków, ale i znajomością samej dziedziny techniki, nauki itp. Słuchacze w czasie zajęć poznają różne typy tekstów technicznych, poczynając od popularno-naukowych poprzez skierowane do masowego użytkowania instrukcje obsługi, instruktaże, reklamówki, ulotki, aż do tekstów wysokospecjalistycznych opisujących budowę maszyn i urządzeń, procesy technologiczne itd. Znaczny nacisk będzie położony na znajomość leksyki technicznej i trudności pojawiające się w procesie tłumaczenia, które pozwolą w dużym stopniu usprawnić i wypracować spójną metodologię przekładu tekstu technicznego.

1. Dzierżanowska H., Tłumaczenie tekstów nieliterackich, Warszawa 1977.

2. Kozłowska Z., O przekładzie tekstu naukowego (na materiale tekstów językoznawczych), Warszawa 1995.

3. Bukowski P., Heydel M., Współczesne teorie przekładu. Antologia, Kraków 2009.

4. Pisarska A., Tomaszkiewicz T., Współczesne tendencje przekładoznawcze, Poznań 1996.

5. Tabakowska E., Między oryginałem a przekładem, Kraków 1999.

6. Voellnagel A., Jak nie tłumaczyć tekstów technicznych, Warszawa 1985.

7. Lipiński K., Vademecum tłumacza, Kraków 2000.

8. Nowoczesne metody tłumaczeń tekstów technicznych, Bydgoszcz 1989.

9. Legeżyńska A., Tłumacz i jego kompetencje autorskie, Warszawa 1986.

10. Комиссаров В.Н., Современное переводоведение, Москва 2004.

11. Рецкер Я.И., Теория перевода и переводческая практика, Москва 2007.

12. Латышев Л.К., Технология перевода, Москва 2007.

13. Кушнерук С.П., Документная лингвистика, Москва 2008.

Po ukończeniu przedmiotu słuchacz:

Dobiera właściwą metodę i technikę tłumaczenia, korzystając ze współczesnych teorii i tendencji przekładoznawczych.

Zna elementy składowe przekładu oraz specyfikę tłumaczenia tekstów technicznych.

Rozumie potrzebę indywidualnego podejścia do tekstu z zachowaniem specyfiki branżowej, stylu oraz wymogów formalnych.

Potrafi posługiwać się różnymi pojęciami technicznymi, umożliwiającymi rozumienie specyfiki języka specjalistycznego.

Potrafi przeprowadzić korektę stylistyczną i formalną wybranego tekstu technicznego. Jest wyczulony na błędy tłumaczeniowe.

Potrafi korzystać z korpusów językowych, baz danych i źródeł leksykograficznych, w szczególności źródeł elektronicznych do pozyskiwania najnowszej informacji o terminach specjalistycznych.

Potrafi pracować w grupie i organizować prace nad dużymi projektami tłumaczeniowymi, kładąc nacisk na efektywną współpracę tłumaczy i tworzenie glosariuszy z terminologią specjalistyczną.

Jest świadomy zachowania tajemnicy zawodowej i praw autorskich wynikających z udostępnienia tekstu oryginału.

Ma świadomość nieustannego pogłębiania wiedzy z zakresu sztuki przekładu specjalistycznego.

Jest świadomy konieczności zachowania staranności i wierności tłumaczenia oraz osobistej odpowiedzialności za jakość tłumaczenia, w tym za jego wierność z oryginałem.

Kryteria oceniania:

- obecność aktywny udział na zajęciach;

- systematyczne przygotowanie do zajęć;

- wykonywanie ustnych prac domowych i kontrolnych;

- zaliczenie śródsemestralnych prac kontrolnych, sprawdzających stopień opanowania materiału z zakresu zajęć oraz poszczególne umiejętności językowe;

- kolokwium zaliczeniowe.

Metody oceniania:

• Metody kształtujące:

bieżąca ocena i ewentualna korekta realizacji zadań wykonywanych w trakcie ćwiczeń oraz w domu.

• Metody podsumowujące:

ostateczna, końcowa ocena wykonania zadań polega na przeprowadzeniu kolokwium zaliczeniowego.

Skala ocen:

• bardzo dobry (bdb; 5,0): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia obejmujących wszystkie istotne aspekty;

• dobry plus (+db; 4,5): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia obejmujących wszystkie istotne aspekty z pewnymi błędami lub nieścisłościami;

• dobry (db; 4,0): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia z pominięciem niektórych mniej istotnych aspektów;

• dostateczny plus (+dst; 3,5): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia z pominięciem niektórych istotnych aspektów lub z istotnymi nieścisłościami;

• dostateczny (dst; 3,0): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia z pominięciem niektórych ważnych aspektów lub z poważnymi nieścisłościami;

• niedostateczny (ndst; 2,0): brak osiągnięcia przez studenta zakładanych efektów kształcenia.