Teoria przekładu

Filologie regionów

I stopień

- zapoznanie się z teoriami odnoszącymi się do procesu tłumaczenia tekstów, w tym translatologii, językoznawstwa i literaturoznawstwa

- poznanie strategii, metod i technik tłumaczeniowych

- poznanie historii rozwoju teorii translatorycznych i postaci istotnych dla historii translatoryki

- zapoznanie się ze specyfiką różnego typu tłumaczeń

- rozwijanie właściwej postawy w zakresie etyki zawodowej tłumacza

II rok

podstawowa wiedza w zakresie teorii translacyjnych, językoznawstwa i węgierskiego dyskursu społeczno-kulturowego.

Informacje o dostępności materiałów przedstawia prowadzący.

Wykład z prezentacją multimedialną wybranych zagadnień ✔

Wykład konwersatoryjny ✔

Wykład problemowy ✔

Dyskusja ✔

Inne – możliwe zadania w e-learning ✔

Średnia liczba godzin na zrealizowanie aktywności

Godziny zajęć (wg planu studiów) z nauczycielem 30

Praca własna studenta*

Przygotowanie do zajęć 10

Czytanie wskazanej literatury 10

Przygotowanie pracy pisemnej, raportu, prezentacji, demonstracji, itp. 10

Przygotowanie do egzaminu / zaliczenia 15

SUMA GODZIN 75

LICZBA PUNKTÓW ECTS DLA MODUŁU ZAJĘĆ/PRZEDMIOTU 3

• Chesterman, Andrew, 2010. "Skopos theory: a retrospective assessment". W W. Kallmeyer (ed.), Perspektiven auf Kommunikation. Festschrift für Liisa Tittula zum 60. Geburtstag. Berlin: SAXA Verlag

• Dąmbska-Prokop, U. red. Mała encyklopedia przekładoznawstwa, Częstochowa 2000.

• Edyta Manasterska-Wiącek, Adaptacja i egzotyzacja w przekazie nazw własnych na materiale poezji dziecięcej Juliana Tuwima i Jana Brzechwy, Acta Polono-Ruthenica XI, 2006

• Ewa Drab, 2015: Między zmyślonym a obcym. O transferze kulturowym w przekładzie literatury fantasy, W: Red. Hajduk-Gawron Wioletta, Biblioteka „Postscriptum Polonistycznego”. Tom 5. Adaptacje II. Transfery kulturowe. Katowice: Wydawnictwo Gnome

• Grażyna Adamowicz – Grzyb, 2010. Jak redagować napisy do filmów. Fortima.

• Jackson, R. 1980. Fantasy – the Literature of Subversion, Routledge, New York.

• Jadacka, 2002. Poradnik językowy dla prawników. Warszawa.

• Jarosz, Beata, 2013. O zasięgu słownictwa socjolektalnego w XXI wieku. Białostockie Archiwum Językowe

• Kierzkowska, D. 2005. Kodeks tłumacza przysięgłego z komentarzem. Warszawa : Wydaw. TEPIS.

• Lewicki, R. 2000. Obcość w odbiorze przekładu, Lublin.

• Manganaras, I. 1996. The qualified legal translator is a lawyer trained in translation. Lingua legis. Czasopismo Polskiego Towarzystwa Tłumaczy Ekonomicznych, Prawniczych i Sądowych TEPIS 4, 13-20.

• Marcin Majewski, Jak przekłady zmieniają Biblię. O teorii i praktyce tłumaczenia Pisma Świętego. Kraków: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II 2013 [skrypt]). Źródło: https://upjp2.academia.edu/MarcinMajewski

• Nida, Eugène Albert, Taber, Charles Russell, 1969. The Theory and Practice of Translation. Leiden, Netherlands : E. J. Brill.

• Pieńkos, Jerzy. 2003. Podstawy przekładoznawstwa: od teorii do praktyki. Kraków: Zakamycze.

• Pisarska, Alicja, Tomaszkiewicz, Teresa, 1996. Współczesne Tendencje Przekładoznawcze. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.

• Polański, Kazimierz, 2003. Encyklopedia językoznawstwa ogólnego. Ossolineum.

• Sapir, Edward, 1978. Kultura, język, osobowość : wybrane eseje. Warszawa : Państ. Instytut Wydawniczy.

• Schroth, Peter, W., 1986. Legal Translation. The American Journal of Comparative Linguistcs. Vol. 34, Supp., pp. 47–66.

• Tomaszkiewicz, Teresa, 2004. Terminologia tłumaczenia. Wydawnictwo Naukowe UAM.

• Tomaszkiewicz, Teresa, 2004. Terminologia tłumaczenia. Wydawnictwo Naukowe UAM.

• Vermeer, Hans, 1996. A Skopos Theory of Translation (Some Arguments For and Against). Heidelberg: TEXTconTEXT.

• Vermeer, Hans, 2000. "Skopos and Commission in Translational Action". W Venuti, Lawrence (ed.), The Translation Studies Reader. London, New York: Routledge.

• Whorf, Benjamin, Lee, 1973. Language, Thought, and Reality. Cambridge University Press.

• Whorf, Benjamin, Lee, 1982. Język, myśl i rzeczywistość. PIW.

• Williams C. 2005. Tradition and Change in Legal English: Verbal Constructions in Pre- scriptive Texts. Bern: Peter Lang.

• Wittgenstein, Ludwig, 1922. Traktat logiczno-filozoficzny, tł. pol. B. Wolniewicz 1970 w: Dąbska-Prokop, red. 2000. Mała Encyklopedia Przekładoznawstwa, Częstochowa : Wydawnictwo Wyższej Szkoły Języków Obcych i Ekonomii Educator - 2000

• Wronkowska, S., Zieliński, M. 1997. Zasady techniki prawodawczej. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe

Po zakończeniu modułu i potwierdzeniu osiągnięcia EU student /ka:

- zna i rozumie teorie i podstawowe pojęcia i metody badawcze odnoszące się do procesu tłumaczenia tekstów, w tym translatologii, językoznawstwa i literaturoznawstwa oraz rozpoznaje ich znaczenie i wzajemne powiązania;

- zna specyfikę metodologii, która powinna być zastosowana w procesie translacji;

- zna główne kierunki rozwoju oraz najważniejsze osiągnięcia teoretyków w dziedzinie translatologii;

- wyszukuje, analizuje, ocenia, selekcjonuje i wykorzystuje informacje dotyczące metod i technik tłumaczeniowych;

- przyswojoną wiedzę na temat metod i technik translacji potrafi wykorzystać w celu ustalenia problemów translacyjnych oraz ustalenia metod ich rozwiązania w ramach poszczególnych języków;

- potrafi wykorzystywać teorie translacyjne w pracy tłumacza;

- jest przygotowany do odpowiedzialnego i etycznego wypełnienia obowiązków tłumacza, biorąc pod uwagę aspekt społeczny i rynkowy;

- poznając aspekty teoretyczne translacji jest przygotowany do tłumaczenia w różnych sytuacjach w poszanowaniu odrębnych kultur oraz do kierowania się otwartością i tolerancją wobec nich.

Kryteria oceniania wg skali stosowanej w UAM:

Podstawowe kryteria:

• obecność na zajęciach;

• aktywny udział i zaangażowanie w trakcie zajęć;

• znajomość zalecanej literatury przedmiotu;

• pozytywne oceny z testów i kolokwiów.

Skala ocen

Kryteria oceniania

bardzo dobry (bdb; 5,0): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane, z ewentualnymi pojedynczymi nieścisłościami, które nie mają znaczenia dla osiągnięcia poszczególnych efektów;

dobry plus (+db; 4,5): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane z nielicznymi błędami;

dobry (db; 4,0): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane z szeregiem błędów i/lub pojedynczych braków;

dostateczny plus (+dst; 3,5): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane z szeregiem błędów i/lub brakami;

dostateczny (dst; 3,0): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane z dużymi błędami i/lub brakami;

niedostateczny (ndst; 2,0): zakładane efekty uczenia się nie zostały uzyskane.