Semiotyka kultury

Kulturoznawstwo

Utrwalenie i pogłębienie umiejętności wykorzystywania narzędzi semiotycznych do badania zjawisk kulturowych.

V rok

Podstawy semiotyki (pojęcie znaku, langue/parole, struktura, kod, mit)

materiały są przekazywane w formie pdf drogą mailową na adres grupy

Analiza tekstów, dyskusja, indywidualna wypowiedz ustna na zadany/wybrant temat, elementy badań jakościowych

3

Zajęcia będą poświęcone semiotycznym ujęciom dwu obszarów współczesności: badaniom nad codziennością oraz wizualności.

1. Dlaczego warto zajmować się semiotyką?

2. Codzienność w perspektywie semiotycznej: od mitu do codziennych praktyk (Barthes, Eco, Certeau)

3. Mieszkać, gotować… – praktyki codzienne we współczesnym społeczeństwie (ćwiczenia interpretacyjne)

5. Inne codzienności.

6. Semiotyka reklamy

7. Semiotyka reklamy w przestrzeni miasta

8. Semiotyka filmu

9. Teoria przekładu intersemiotycznego oraz praktyki interpretacji.

S. Balbus, Interdyscyplinarność-intersemiotyczność-komparatystyka, w: Intersemiotyczność. Literatura wobec innych sztuk i odwrotnie, red. S. Balbus i in., Kraków 2002, s.11-15.

R. Barthes, Mitologie, przeł. A. Dziadek, Warszawa 2000 (wybrane rozdziały).

Roland Barthes, Retoryka obrazu, w: Ut pictura poesis, red. Seweryna Wysłouch, Marek Skwara, Gdańsk 2006, s. 139-158.

A. Burzyńska, M.P. Markowski, „Semiotyka”, [w:] tychże, Teorie literatury XX wieku. Podręcznik, Kraków 2006.

M. de Certeau, Wynaleźć codzienność 1. Sztuki działania, Kraków 2008 (wybrane rozdziały).

M. de Certeau, L. Giard, P. Mayol, Wynaleźć codzienność 2. Mieszkać, gotować, Kraków 2010 (wybrane rozdziały).

D. Chandler, Dlaczego warto zajmować się semiotyką?, Przyszłość i przeszłość semiotyki w: idem, Wprowadzenie do semiotyki, przeł. K. Hallett, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 2001.

U. Eco, Nieobecna struktura, rozdział: Kilka weryfikacji: komunikat reklamowy, przeł. A. Weinsberg, P. Bravo, Wydawnictwo KR, Warszawa 2003.

U. Eco, Semiologia życia codziennego, Warszawa 1996 (wybrane rozdziały).

U. Eco, Wstęp, w: idem, Nieobecna struktura, przeł. A. Weinsberg, P. Bravo, Wydawnictwo KR, Warszawa 2003.

Z. Kloch, Odmiany dyskursu. Semiotyka życia publicznego w Polsce po 1989 roku, rozdział VI: Efekt przypomnienia, efekt podpowiedzi. O semiotyce reklamy w przestrzeni miasta, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2006.

J. Łotman, Semiotyka filmu, przeł. J. Faryno, T. Miczka, Wiedza Powszechna, Warszawa 1983 (wybrane fragmenty)

R. Sendyka, Od kultury „ja” do kultury „siebie”, Universitas, Kraków 2015 (fragment „Wstępu”).

M. Troszyński, <<Cool in black>> czyli o tajnikach pokus. Przykład semiologicznej analizy obrazu, [w:] Kaczmarek Jerzy (red.), Kadrowanie rzeczywistości. Szkice z socjologii wizualnej, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2004.

S. Wysłouch, Werbocentryzm. Uzurpacje i ograniczenia, w: tejże, Literatura i semiotyka, PWN,Warszawa 2001, s. 53-64.

Student zna i rozumie:

K_W01 podstawowe, historyczne i współczesne, koncepcje kultury oraz podstawową terminologię z zakresu kulturoznawstwa

K_W02 podstawową terminologię oraz koncepcje, opisujące praktyki, relacje i procesy zachodzące w kulturze, a także koncepcje człowieka jako uczestnika i twórcy kultury

Potrafi:

K_U01 posługiwać się podstawowymi ujęciami teoretycznymi, paradygmatami badawczymi i pojęciami właściwymi dla kulturoznawstwa w typowych sytuacjach profesjonalnych

K_U02 dokonać rozpoznania, obserwacji, interpretacji i krytycznej oceny wytworów kultury, przypisując je do właściwej tradycji

K_U03 formułować problemy badawcze, dobrać metody i narzędzia badawcze, opracować i prezentować wyniki, pozwalające na rozwiązywanie podstawowych zagadnień w zakresie badań kulturoznawczych

Jest gotów do:

K_K02 wykazania się wyobraźnią, wrażliwością społeczną i krytycyzmem w ocenie procesów i zjawisk kulturowych

K_K03 wyjaśniania istotnych zjawisk w kulturze (konflikty społeczne, etniczne i religijne, przemiany obyczajowe, nowe praktyki kulturowe i nowe formy uczestnictwa w kulturze)

K_K04 przyjmowania postaw krytycznych wobec wiedzy, którą przyswaja, panujących autorytetów, ideologii i mód

Ewaluacja końcowa: przygotowanie mini-projektu w postaci prezentacji multimedialnej odpowiadającej tematyce zajęć i z wykorzystaniem zaproponowanej metodologii.

Ewaluacja ciągła: udział w zajęciach obejmujący lekturę zadanego tekstu i dyskusję w czasie zajęć i wykonywanie zadanych ćwiczeń a także frekwencja (dopuszczone są dwie nieobecności niezależnie od przyczyny).