Historia literatury czeskiej: literatura międzywojenna

obowiązkowe

studia slawistyczne, specjalność: studia bohemistyczne

I stopień

Cele modułu kształcenia:

a) interpersonalne:

- zdolności krytyczne,

- umiejętności interdyscyplinarne,

- umiejętność porozumiewania się z ekspertami z dziedziny literaturoznawstwa bohemistycznego,

- umiejętność docenienia różnorodności kulturowej i wielokulturowej.

b) instrumentalne:

- umiejętność analizowania i syntezowania,

- wiedza ogólna, wiedza zaawansowana z zakresu historii literatury czeskiej,

- umiejętność wypowiadania się w mowie w języku ojczystym i języku czeskim.

c) systemowe:

- umiejętność uczenia się,

- zdolność do samodzielnej pracy, umiejętności badawcze, rozumienie innych kultur i zwyczajów.

III rok

Wiedza na poziomie podstawowym na temat historii literatury czeskiej.

Wykład z prezentacją multimedialną wybranych zagadnień, wykład konwersatoryjny, wykład problemowy, dyskusja, praca z tekstem, demonstracje dźwiękowe i/lub video, metody aktywizujące, praca w grupach.

2

Treści programowe dla przedmiotu:

- prezentacja literatury dwudziestolecia międzywojennego w ujęciu chronologicznym i typologicznym; ukazanie najważniejszych pisarzy i ich twórczości,

- ukazanie związków literatury wybranego kraju słowiańskiego okresu dwudziestolecia międzywojennego z analogicznymi okresami i prądami w literaturze europejskiej, wyeksponowanie płaszczyzn identyfikacji i zróżnicowania,

- przedstawienie omawianych zjawisk literackich na tle wydarzeń historycznych, politycznych i społecznych,

- literatura dwudziestolecia międzywojennego w świetle opracowań krytycznoliterackich,

- analiza i interpretacja tekstów poetyckich, prozatorskich i publicystycznych powstałych w okresie dwudziestolecia międzywojennego.

Zalecana literatura:

Baluch J., Wykłady z literatury czeskiej, Kraków 1978.

Baluch J., Poetyzm: propozycja czeskiej awangardy lat dwudziestych, Wrocław 1969.

Tarajło-Lipowska Z., Historia literatury czeskiej. Zarys, Wrocław 2010.

Voisine-Jechová H., Dějiny české literatury, Praha 2005.

Zarek W., Poezja i myśl. Problem refleksji w czeskiej poezji międzywojennej, Katowice 1993.

Po zakończeniu przedmiotu (modułu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student/ka:

- potrafi omówić i zinterpretować twórczość najważniejszych czeskich twórców dwudziestolecia międzywojennego (literatura, sztuka, publicystyka, krytyka literacka),

- potrafi definiować i opisywać podstawowe prądy, nurty i zjawiska literatury czeskiej okresu dwudziestolecia międzywojennego,

- posiada umiejętność porównywania zjawisk literackich, formułowania wniosków, wyjaśniania i interpretowania tych zjawisk w kontekście historycznoliterackim, historycznym, artystycznym i filozoficznym,

- potrafi skonstruować spójną wypowiedź (pisemną oraz ustną) o charakterze krytycznoliterackim, znaleźć odpowiednie źródła informacji, umiejętnie i funkcjonalnie wykorzystać uzyskaną dzięki nim wiedzę,

- posiada umiejętność budowania syntezy historycznoliterackiej, odnajdywania wyznaczników prądów w konkretnych tekstach literackich, ilustrowania rozważań przykładami z twórczości poszczególnych autorów,

- umie wskazać związki pomiędzy zjawiskami literackimi oraz kulturowymi pierwszej połowy dwudziestego wieku w. na gruncie słowiańskim, europejskim oraz światowym,

- potrafi określić znaczenie epoki dwudziestolecia międzywojennego w szerszym kontekście historycznym i artystycznym.

Skala ocen:

bardzo dobry (bdb; 5,0): znakomita znajomość głównych kierunków, prądów i nurtów w literaturze kraju kierunkowego oraz powiązanych z nimi kwestii teoretycznoliterackich, historycznoliterackich i historycznych, wysoka świadomość kulturotwórczej roli literatury, umiejętność wskazania relacji zachodzących pomiędzy literaturą wybranego kraju słowiańskiego a literaturą europejską i światową.

dobry plus (+db; 4,5): jak wyżej, z nieznacznymi niedociągnięciami.

dobry (db; 4,0): możliwy szerszy zakres niedociągnięć: słabsze znajomość poszczególnych lektur bądź faktów z życia twórców, niższa zdolność krytycznego porównania poszczególnych zjawisk literackich i kulturowych.

dostateczny plus (+dst; 3,5): zadowalająca znajomość głównych kierunków w badaniach literackich, zadowalająca umiejętność krytycznego porównania dzieł literackich powstałych na gruncie słowiańskim, europejskim i światowym (wymagająca np. zadawania pytań pomocniczych przez osobę egzaminującą), świadomość kulturotwórczej funkcji literatury.

dostateczny (dst; 3,0): zadowalająca znajomość głównych kierunków w badaniach literackich, słaba umiejętność krytycznego porównania dzieł literackich powstałych na gruncie słowiańskim, europejskim i światowym (wymagająca np. zadawania pytań pomocniczych przez osobę egzaminującą).

niedostateczny (ndst; 2,0): niezadowalająca znajomość głównych kierunków w badaniach literackich i powiązanych oraz wynikające z niej dalsze braki w zakresie efektów kształcenia zdefiniowanych dla przedmiotu.