Adiustacja tekstu - spec. wydawnicza

obowiązkowe

filologia polska

I stopień

Cele modułu kształcenia:

- poznanie podstawowych pojęć z zakresu edytorstwa,

- opanowanie umiejętności opracowywania różnego typu tekstów (naukowych, popularnonaukowych, użytkowych) i przygotowania maszynopisu do druku,

- zdobycie umiejętności tworzenia warsztatu korektora i redaktora, korzystania z odpowiednich źródeł poprawnościowych,

- rozwinięcie umiejętności pracy w zespole.

II rok

Zaliczony przedmiot Nauki pomocnicze na I roku filologii polskiej.

Biblioteka Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej.

Elementy wykładu, analiza źródeł poprawnościowych (wydawnictwa normatywne, słowniki, poradnie językowe), dyskusja, zajęcia warsztatowe z elementami wykładu, praca w grupach.

2

Treści programowe dla przedmiotu:

- podstawowe pojęcia dotyczące adiustacji, redakcji, korekty,

- zasady opracowywania tekstu pod względem merytorycznym, edytorskim, językowym,

- warsztat pracy korektora i redaktora (źródła poprawnościowe i encyklopedyczne; instrukcja książki),

- znaki korektorskie i ich zastosowanie,

- adiustacja językowo-stylistyczna maszynopisu (z elementami adiustacji technicznej),

- forma typograficzna książki (wyróżnienia, teksty poboczne),

- korekta składu i II korekta,

- adiustacja przypisów (rodzaje, zasady formatowania),

- opracowanie tekstu naukowego, popularnonaukowego, użytkowego.

Zalecana literatura:

Chwałowski Robert, Typografia typowej książki, Gliwice 2002.

Formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce, red. K. Mosiołek-Kłosińska, Warszawa 2001.

Górski Konrad, Tekstologia i edytorstwo dzieł literackich, Warszawa 1978.

Grzenia Jan, Słownik nazw własnych, Warszawa 2003.

Jadacka Hanna, Kultura języka polskiego: fleksja, słowotwórstwo, składnia, Warszawa 2009.

Karpowicz Tomasz, Kultura języka polskiego: wymowa, ortografia, interpunkcja, Warszawa 2009.

Markowski Andrzej, Kultura języka polskiego: teoria, zagadnienia leksykalne, Warszawa 2005.

Osuchowska Barbara, Poradnik autora, tłumacza i redaktora, Warszawa 2005.

Podracki Jerzy, Gałązka Alina, Słownik interpunkcyjny, Warszawa 2002.

Polszczyzna na co dzień, red. Mirosław Bańko, Warszawa 2006.

Trzaska Filip, Poradnik redaktora, Warszawa 1976.

Trzynadlowski Jan, Edytorstwo, tekst, język, opracowanie, Warszawa 1983.

Trzynadlowski Jan, Autor, dzieło, wydawca, Warszawa 1989.

Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz, Warszawa 2006.

Wielki słownik ortograficzny. Wydanie nowe, red. Edward Polański, Warszawa 2010.

Wielki słownik poprawnej polszczyzny, red. Andrzej Markowski, Warszawa 2006.

Wolański Adam, Edycja tekstów. Praktyczny poradnik, Warszawa 2008.

Po zakończeniu przedmiotu (modułu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student/ka potrafi:

- posługiwać się podstawową terminologią z zakresu edytorstwa,

- opisać trzy poziomy opracowania tekstu (edytorski, merytoryczny i językowy),

- korzystać z odpowiednich źródeł poprawnościowych,

- wykonać adiustację językowo-stylistyczną i techniczną, stosując znaki korektorskie,

- określić granice ingerencji korektora i redaktora w tekst, współpracować z autorem,

- wykonać korektę złożonego tekstu, stosując znaki korektorskie i korzystając z zasad dobrego składu i łamania,

- opracować aparat krytyczny, przygotować do druku materiały pomocnicze i uzupełniające (przypisy, bibliografia, spis treści).

Skala ocen:

bardzo dobry (bdb; 5,0): umiejętność wskazania w tekście błędów językowych i edytorskich, bardzo dobra znajomość zasad języka polskiego oraz zasad dobrego składu i łamania, doskonałe posługiwanie się znakami korektorskimi, bardzo dobra znajomość podstawowych terminów z zakresu edytorstwa.

dobry plus (+db; 4,5): umiejętność wskazania w tekście błędów językowych i edytorskich, bardzo dobra znajomość zasad języka polskiego oraz zasad dobrego składu i łamania, doskonałe posługiwanie się znakami korektorskimi, dobra znajomość podstawowych terminów z zakresu edytorstwa.

dobry (db; 4,0): umiejętność wskazania w tekście błędów językowych i edytorskich (dopuszczalne niewielkie przeoczenia), dobra znajomość zasad języka polskiego oraz zasad dobrego składu i łamania, bardzo dobre posługiwanie się znakami korektorskimi, dobra znajomość podstawowych terminów z zakresu edytorstwa.

dostateczny plus (+dst; 3,5): umiejętność wskazania w tekście błędów edytorskich, dobra znajomość zasad języka polskiego oraz zasad dobrego składu i łamania, dobre posługiwanie się znakami korektorskimi, zadowalająca znajomość podstawowych terminów z zakresu edytorstwa.

dostateczny (dst; 3,0): umiejętność wskazania w tekście błędów edytorskich, zadowalająca znajomość zasad języka polskiego oraz zasad dobrego składu i łamania, dostateczne posługiwanie się znakami korektorskimi, podstawowa znajomość podstawowych terminów z zakresu edytorstwa.

niedostateczny (ndst; 2,0): brak umiejętności wskazania w tekście błędów językowych i edytorskich, niewystarczająca znajomość zasad języka polskiego oraz zasad dobrego składu i łamania, nieumiejętność posługiwania się znakami korektorskimi, niezadowalająca znajomość podstawowych terminów z zakresu edytorstwa.

Kryteria oceniania:

- test ze znajomości podstawowych terminów związanych z opracowaniem tekstu – pytania jednokrotnego wyboru, pytania wielokrotnego wyboru, pytania opisowe – ocena liczona do oceny końcowej podsumowującej,

- adiustacja tekstu wykonywana na zajęciach – ocena liczona do oceny końcowej podsumowującej,

- adiustacja przypisów bibliograficznych – ocena liczona do oceny końcowej podsumowującej,

- ocena aktywności na zajęciach i ocena poprawności wykonywanych na zajęciach zadań – ocena formująca,

- obecność na ćwiczeniach (dopuszcza się 2 godziny nieusprawiedliwione bez konieczności uzupełnienia zajęć w ramach konsultacji z prowadzącym).