Seminarium przedmiotowe

Po zakończeniu zajęć student zna terminologię z zakresu przekładoznawstwa, ze szczególnym uwzględnieniem teorii i podejść, stanowiących temat zajęć i potrafi posługiwać się nią. Student potrafi dokonać analizy porównawczej tekstu oryginalnego i jego przekładu i zająć krytyczne stanowisko wobec tłumaczeń już istniejących, tzn. umie rozpoznać techniki tłumaczenia i scharakteryzować strategię zastosowaną przez innych tłumaczy, potrafi nakreślić relację między zastosowaną techniką tłumaczenia a możliwym odbiorem ze strony czytelnika tekstu docelowego. Student jest w stanie dokonać przekładu tekstu zakorzenionego w kulturze wyjściowej, wybierając odpowiednią strategię tłumaczenia i techniki, aby rozwiązać poszczególne problemy natury traduktologicznej. Student posiada umiejętność tworzenia przypisu tłumacza i wie, jakie techniki tłumaczenia pozwalają unikać zbędnych przypisów. Student potrafi odmieniać imiona i nazwiska francuskie przez przypadki, ocenić, które błędy tekstu wyjściowego może "poprawić", a które musi "przetłumaczyć" i zachowac neutralność jako tłumacz w przypadku tekstów naznaczonych ideologicznie.

Álvarez R. & M. C.-Á. Vidal Claramonte, 1996, Translation, Power, Subversion. Clevedon : Multilingual Matters LTD.

Fast P. (red.) 2006, Płeć w przekładzie. Katowice-Częstochowa : Wydawnictwo Naukowe « Śląsk » i Wydawnictwo Wyższej Szkoły Lingwistycznej.

Flotow L. von, 1999. Translation and Gender. Manchester - St. Jerome Publishing Ottawa ; University of Ottawa Press.

Gentzler E., 1993, Contemporary Translation Theories. Londyn-Nowy Jork: Routledge.

Grzenia J., 2003, Słownik nazw własnych. Warszawa: PWN.

Krzyżanowski P. & P. Nowak, 2004, Manipulacja w języku, Lublin: Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej.

Kubiński W., O. Kubińska & T. Z. Wolański (red.), 2000, Przekładając nieprzekładalne, Uniwersytet Gdański.

Majkiewicz A., 2008, Intertekstualność - implikacje dla teorii przekładu. Varsovie: PWN.

Piégay-Gros N., 1996, Introduction à l'intertextualité, Paryż: Dunod.

Pisarska A. & T. Tomaszkiewicz, 1996, Współczesne tendencje przekładoznawcze. Poznań: UAM.

Samoyault T., L'intertextualité. Mémoire de la littérature, Paryż: Nathan.

Po zakończeniu modułu (przedmiotu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów kształcenia student:

1/ rozumie i stosuje terminologię związaną ze strategiami i technikami tłumaczenia

2/ rozumie rolę, jaką pełni cahier des charges / translation brief w procesie przekładu

3/ umie dobrać techniki tłumaczenia do typu tekstu, celu i do odbiorcy przekładu

4/ rozpoznaje rodzaje związków intertekstualnych i zna sposoby ich tłumaczenia

5/ umie rozwiązywać w praktyce problemy tłumaczeniowe

6/ wie, jakie techniki tłumaczenia stosuje się, przekładając teksty naukowe, artystyczne, specjalistyczne, parodystyczne, humorystyczne, etc.

7/ dostrzega różnicę między błędem językowym a błędem tłumaczeniowym

8/ potrafi odnieść się krytycznie do istniejących przekładów i określić zastosowane w nich strategie i techniki tłumaczenia

Zaliczenie dwóch zadań domowych (tłumaczenia A-B i B-A) na co najmniej 60%.

Aktywność na zajęciach (udział w dyskusji, który implikuje obecność na zajęciach).

Systematyczne wykonywanie zadań domowych.

Umiejętność prowadzenia dyskusji na tematy traduktologiczne

Systematyczna lektura pozycji bibliograficznych i umiejętność odwoływania się do nich.