Warsztaty tłumaczeniowe pisemne

obowiązkowe

filologia rosyjska z lingwistyką stosowaną

I stopień

Przygotowanie studentów do praktycznego zastosowania narzędzi tłumaczeniowych w pracy tłumacza oraz zapoznanie z teorią tłumaczenia.

Zapoznanie ze specyfiką tłumaczenia tekstów pisanych.

Wpojenie indywidualnego podejścia do tekstu z zachowaniem stylistyki oraz wymogów formalnych.

Zapoznanie się z podstawowymi pojęciami z różnych dziedzin, umożliwiającymi rozumienie specyfiki tłumaczonych tekstów specjalistycznych.

Poznanie zasad korekty stylistycznej i gramatycznej wybranych tekstów. Wyczulenie studentów na błędy tłumaczeniowe.

Zapoznanie z pojęciem ekwiwalencji przekładowej.

Przyswojenie wiedzy na temat możliwości korzystania z korpusów językowych, baz danych i źródeł leksykograficznych, w szczególności źródeł elektronicznych do pozyskiwania najnowszej informacji o terminach specjalistycznych.

Wypracowanie umiejętności oceny jakości tłumaczenia w kontekście zjawiska interferencji językowej.

III rok

Wprowadzenie do przedmiotu teorii i praktyki przekładu

Specyfika tekstu pisanego ze względu na typ tekstu.

Rola i znaczenie stylistyki w przekładzie.

„Fałszywi przyjaciele tłumacza”. Problem interferencji językowej. Korekta stylistyczna i gramatyczna tekstów.

Adekwatność przekazu w procesie tłumaczenia pisemnego.

Typy przekładów z punktu widzenia tekstu wyjściowego.

Tłumaczenie tekstów specjalistycznych i literackich, np.

- instrukcja techniczna;

- ulotka;

- przepisy kulinarne;

- reklama;

- teksty biznesowe (np. umowy, akty prawne, itd.);

- teksty dot. logistyki, spedycji;

- mass-media;

- teksty z literatury pięknej (poezja, proza);

Kryteria oceny jakości tłumaczenia.

1. Brzozowski J., Stanąć po stronie tłumacza. Zarys poetyki opisowej przekładu, Kraków 2011.

2. Grucza F., Tłumaczenie, teoria tłumaczeń, translatoryka. w: F. Grucza(red.), Problemy translatoryki i dydaktyki translatorycznej, Warszawa 1986, s. 9-27.

3. Hejwowski K., Kognitywno-komunikacyjna teoria przekładu, Warszawa 2007.

4. Kielar Barbara Z., Zarys translatoryki, Warszawa 2003.

5.Kierzkowska D., Tłumaczenie prawnicze, Warszawa 2002.

Po zakończeniu modułu (przedmiotu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów kształcenia student potrafi:

praktycznie zastosować teoretyczne zasady przekładu.

umiejętnie rozróżniać i w zależności od typu tekstu zastosować odpowiednie narzędzia translatoryczne.

indywidualnie podejść do tekstu tłumaczenia z przestrzeganiem zasad stylistyki oraz zachowaniem wymogów formalnych względem tekstu wyjściowego.

prawidłowo interpretować stylistykę przekładu danego tekstu oraz środków obrazowych.

prawidłowo ocenić terminologię różnych typów tekstów i umiejętnie stosować ją w tłumaczonych tekstach.

umiejętnie zastosować korektę stylistyczną i gramatyczną wybranych tekstów. Być wyczulonym na błędy tłumaczeniowe.

ocenić jakość tłumaczenia w kontekście zjawiska interferencji językowej.

Kryteria oceniania:

- obecność aktywny udział na zajęciach;

- systematyczne przygotowanie do zajęć;

- wykonywanie ustnych i pisemnych prac domowych i kontrolnych;

- zaangażowanie w pracę nad prezentacjami, wystąpieniami, projektami;

- zaliczenie śródsemestralnych prac kontrolnych, sprawdzających stopień opanowania materiału z zakresu zajęć oraz poszczególne umiejętności językowe;

- zaliczenie końcowe

Metody oceniania:

• Metody kształtujące:

bieżąca ocena i ewentualna korekta realizacji zadań wykonywanych w trakcie zajęć oraz w domu.

• Metody podsumowujące:

ostateczna, końcowa ocena wykonania zadań polega na przeprowadzeniu testu zaliczeniowego.

Studenci podlegają ocenie ciągłej podczas wykonywania ćwiczeń w trakcie zajęć. Uzyskują również oceny cząstkowe z prac zaliczeniowych, które są omawiane i podsumowywane na zajęciach.

Skala ocen:

• bardzo dobry (bdb; 5,0): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia obejmujących wszystkie istotne aspekty;

• dobry plus (+db; 4,5): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia obejmujących wszystkie istotne aspekty z pewnymi błędami lub nieścisłościami;

• dobry (db; 4,0): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia z pominięciem niektórych mniej istotnych aspektów;

• dostateczny plus (+dst; 3,5): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia z pominięciem niektórych istotnych aspektów lub z istotnymi nieścisłościami;

• dostateczny (dst; 3,0): osiągnięcie przez studenta zakładanych efektów kształcenia z pominięciem niektórych ważnych aspektów lub z poważnymi nieścisłościami;

• niedostateczny (ndst; 2,0): brak osiągnięcia przez studenta zakładanych efektów kształcenia.