Wiedza o współczesnym języku polskim

Przedmiot (ćwiczenia i wykład) realizowany jest na I i II roku studiów - trwa trzy semestry.

Warunkiem uczestnictwa w zajęciach na II roku jest zaliczenie pierwszych dwu semestrów (zgodnie z podanymi wymaganiami).

1. E. Łuczyński, J. Maćkiewicz, Językoznawstwo ogólne. Wybrane zagadnienia, Gdańsk 2002.

2. C. Lachur, Zarys językoznawstwa ogólnego, Opole 2004.

3. R. Grzegorczykowa, Wstęp do językoznawstwa, Warszawa 2007.

4. R. Przybylska, Wstęp do nauki o języku. Podręcznik dla szkół wyższych, Kraków 2003.

5. E. Jerzyk, M. Michalik, Mowa ciała jako element komunikacji niewerbalnej,

w: Komunikowanie się w marketingu, Warszawa 2004, s. 282-292.

6. S.P. Morreale, B. H. Spitzberg, J. K. Barge, Komunikacja między ludźmi. Motywacja, wiedza i umiejętności, przeł. P. Izdebski, A. Jaworska, D. Kobylińska, Warszawa 2007, s. 172-205.

7. P. Tomaszewski, Polski Język Migowy – mity i fakty, „Poradnik Językowy” 2004, z. 6, s. 59-72.

8. J. Bartmiński, S. Niebrzegowska-Bartmińska, Tekstologia, Warszawa 2009.

9. J. Bartmiński, Językowe podstawy obrazu świata, Lublin 2007.

10. R. Grzegorczykowa, Pojęcie językowego obrazu świata, w: Językowy obraz świata, red. J. Bartmiński, Lublin 1990, s. 39-46.

11. R. Grzegorczykowa, Wprowadzenie do semantyki językoznawczej, Warszawa 2000.

12. Profilowanie w języku i tekście, red. J. Bartmiński, R. Tokarski, Lublin 1998.

13. Język w kręgu wartości. Studia semantyczne, red. J. Bartmiński, Lublin 2003.

14. J. Warchala, Horyzonty manipulacji: perswazja, manipulacja, interpretacja, w: Manipulacja w języku, red. P. Krzyżanowski, P. Nowak, Lublin 2004.

15. K. Ożóg, Język w służbie polityki. Językowy kształt kampanii wyborczych, Rzeszów 2004.

16. K. Ożóg, Kategorie semantyczne często używane w tekstach reklamowych, w: idem, Polszczyzna przełomu XX i XXI wieku, Rzeszów 2001. (wybór, np. np. s. 83-106; 239-245).

17. D. Dabert, Mowa kontrolowana. Szkice o języku publicznym w Polsce po 1989 roku, Poznań 2003. (wybór – np. s. 9-26; 69-108; 109-126)

18. A. Cieślikowa, Nazwy własne we współczesnym języku polskim, w: Polszczyzna 2000. Orędzie o stanie języka na przełomie tysiącleci, red. W. Pisarek, Kraków 1999, s. 97-111.

19. E. Jędrzejko, Systemy onimiczne różnych języków a językowe obrazy świata: w stronę porównawczej onomastyki kulturowej , „Onomastica” XLV, Kraków 2000, s. 5-25.

20. Polskie nazwy własne. Encyklopedia, red. E. Rzetelska-Feleszko, Warszawa – Kraków 1998.

21. A. Gałkowski, Chrematonimy w funkcji kulturowo-użytkowej: onomastyczne studium porównawcze na materiale polskim, włoskim, francuskim, Łódź 2008

22. M. Rutkowski, K. Skowronek, Media i nazwy, 2005

23. E. Rzetelska-Feleszko, Onomastyka kulturowa, w: Nowe nazwy własne – nowe tendencje badawcze, red. A. Cieślikowa, B. Czopek-Kopciuch, K.Skowronek, Kraków 2007, s. 57-62.

24. Najnowsze dzieje języków słowiańskich. Język polski, red. S. Gajda, Opole 2001.

25. A. Wilkoń, Typologia odmian językowych współczesnej polszczyzny, Katowice 1987 (wybór)

26. D. Zdunkiewicz-Jedynak, Wykłady ze stylistyki, Warszawa 2008.

27. S. Grabias, Język w zachowaniach społecznych, Lublin 2001.

28. J. Grzenia, Komunikacja językowa w Internecie, Warszawa 2006.

29. Dyskurs religijny w mediach, red. D. Zdunkiewicz-Jedynak, 2010.

30. Tabu w języku i kulturze, „Język a kultura” 2009.

31. M. Marcjanik, W kręgu grzeczności. Wybór prac z zakresu polskiej etykiety językowej, Kielce 2001.

Metody oceny:

- ocena aktywności w trakcie zajęć,

- ocena prezentacji,

- pisemna praca zaliczeniowa,

- egzamin ustny.

Kryteria oceny:

- obecność na zajęciach;

- aktywny udział w zajęciach (udział w dyskusji i w pracy zespołowej);

- wartość merytoryczna i projekt prezentacji oraz sposób jej przedstawienia;

- umiejętność samodzielnej analizy i interpretacji tekstu w ramach wskazanych w treściach kształcenia problemów;

- czynne korzystanie z narzędzi opisu językoznawczego podczas opisu badanego materiału;

- umiejętność zaprezentowania na egzaminie wiedzy nabytej w ramach nauki przedmiotu oraz poziom tej wiedzy.