Praktyki spec. logopedycznej

obowiązkowe

filologia polska

II stopień

Cele modułu kształcenia:

a) systemowe:

- zaznajomienie słuchaczy ze stosowanymi w logopedii metodami i technikami prowadzenia terapii różnego typu i pochodzenia zaburzeń mowy i języka obserwowanych u dorosłych,

- zaznajomienie słuchaczy z typami pomocy stosowanych w poszczególnych typach deficytów językowych o podłożu neurologicznym.

b) instrumentalne:

- wykształcenie umiejętności sprawnego prowadzenia wywiadu neurologopedycznego,

- wykształcenie umiejętności stawiania diagnozy z wykorzystaniem odpowiedniej terminologii używanej przez współczesnych terapeutów oraz przez system ICD-10.

c) interpersonalne:

- nabywanie umiejętności pozwalających na interdyscyplinarne łączenie wiedzy językoznawczej z wiedzą z zakresu psychologii, biologii, medycyny,

- umiejętność prowadzenia rozmowy z osobami dorosłymi z zaburzeniami językowymi.

Wiedza zdobyta w trakcie zajęć na kierunku filologia polska ze specjalnością logopedyczną, umiejętność pracy głównie z osobami dorosłymi.

Dyskusja, metoda analizy przypadków, metoda ćwiczeniowa, metoda warsztatowa, pokaz i obserwacja.

3

Treści programowe dla przedmiotu:

- zawartość merytoryczna dostępnych podręczników i pomocy naukowych do terapii i diagnozy zaburzeń mowy i/lub języka,

- metody i techniki stymulacji językowej,

- planowanie procesu terapii,

- dostępne testy wykorzystywane do diagnozy poszczególnych deficytów językowych,

- samodzielne projektowanie i wykonanie pomocy do terapii językowej.

Zalecana literatura:

Logopedia – pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki, t. 1 i 2, red. T. Gałkowski i G. Jastrzębowska, Opole 2003.

Alternatywne i wspomagające metody komunikacji, red. J.J. Błeszyński, Kraków 2008.

M. Pąchalska, B.D. MacQueen, Mózg i pragmatyka, w: Podstawy neuropsychologii klinicznej, red. Ł. Domańska, A.R. Borkowska, Lublin 2008, s. 195-232.

M. Pąchalska, Neuropsychologia kliniczna. Urazy mózgu, t. 1-2, Warszawa 2007.

M. Pąchalska, Patogeneza i neuropsychologiczna diagnostyka afazji, w: Podstawy neuropsychologii klinicznej, red. Ł. Domańska i A.R. Borkowska, Lublin 2008, s. 153-194.

M. Pąchalska, Afazjologia, Warszawa 2011.

O. Sacks, Oko umysłu, przeł. J. Lang, Poznań 2010.

E. Szeląg, J. Kowalska, „Zegar” naszego mózgu a kształtowanie percepcji słuchowej, „Kosmos” 1998, 47, z. 3, (240).

S.P. Springer, G. Deutsch, Lewy mózg, prawy mózg – z perspektywy neurobiologii poznawczej, tłum. I. Szatkowska, Warszawa 1998.

A. Wolska, Mózgowa organizacja czynności psychicznych, Kraków 2000.

Po zakończeniu praktyk i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student/ka potrafi:

- prawidłowo scharakteryzować poziomy językowego funkcjonowania osoby dorosłej,

- krytycznie ocenić i omówić przejawy zaburzeń mowy i/lub języka,

- zaprogramować etapy pracy z osobą z zaburzeniami mowy i/lub języka,

- właściwie postawić diagnozę określonych deficytów językowych,

- nawiązać dobry kontakt z osobą wymagającą stymulacji językowej.

Skala ocen:

bardzo dobry (bdb; 5,0): bardzo dobra wartość merytoryczna samodzielnie przygotowanej terapii, starannie przygotowane pomocy do terapii oraz ich wartość.

dobry plus (+db; 4,5): bardzo dobra wartość merytoryczna samodzielnie przygotowanych spotkań terapeutycznych: skuteczne stymulowanie mowy i/lub języka.

dobry (db; 4,0): dobra wartość merytoryczna samodzielnie przygotowanych sesji terapeutycznych: skuteczne stymulowanie mowy i/lub języka.

dostateczny plus (+dst; 3,5): zadowalająca wartość merytoryczna samodzielnie przygotowanych sesji terapeutycznych: nie do końca skuteczne stymulowanie mowy i/lub języka.

dostateczny (dst; 3,0): zadowalająca wartość merytoryczna samodzielnie przygotowanych sesji terapeutycznych: nie do końca skuteczne stymulowanie mowy i/lub języka.

niedostateczny (ndst; 2,0): niezadowalająca wartość merytoryczna samodzielnie przygotowanych sesji terapeutycznych.

Kryteria oceniania: ocenie podlega wartość merytoryczna przygotowanego planu terapii oraz pomocy do jej zrealizowania.