Diagnoza i terapia dyzartrii - spec. logopedyczna

1. Czochańska J., Łosiowski Z., Mózgowe porażenie dziecięce, w: Dziecko niepełnosprawne ruchowo. Cz. 1: Wybrane zagadnienia neurorozwojowe i zespoły neurologiczne, red. Z. Łosiowski, WSiP, Warszawa 1997, s. 11-34.

2. Diagnoza i terapia logopedyczna. Podręcznik akademicki, red. E. Czaplewska, S. Milewski, Sopot 2012.

3. Diagnoza i terapia zaburzeń mowy, red. T. Gałkowski, Z. Tarkowski, T. Zaleski, Lublin 2003.

4. Gatkowska I., Diagnoza dyzartrii u dorosłych w neurologii klinicznej, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2012.

5. Jastrzębowska G., Zaburzenia dyzartryczne u dzieci, w: Logopedia. Pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki, t. 2 Zaburzenia komunikacji językowej u dzieci i osób dorosłych, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, Opole 2003, s. 120-143.

6. Jastrzębowska G., A. Kozołub, Dyzartria, anartria, w: Logopedia. Pytania

i odpowiedzi. Podręcznik akademicki, t. 2: Zaburzenia komunikacji językowej u dzieci i osób dorosłych, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, Opole 2003, s. 772-784.

7. Jastrzębowska G., Pelc-Pękała O., Diagnoza i terapia dyzartrii, w: Logopedia. Pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki, t. 2 Zaburzenia komunikacji językowej u dzieci i osób dorosłych, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, Opole 2003, s. 392-403.

8. Jauer-Niworowska O., Kwasiborska J., Dyzartria. Wskazówki do diagnozy różnicowej poszczególnych typów dyzartrii, Gliwice 2009.

9. Jauer-Niworowska O., Dyzartria nabyta. Diagnoza logopedyczna i terapia osób dorosłych, Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej, Warszawa 2009.

10. Kaczmarek B., Mózgowe mechanizmy formułowania wypowiedzi słownych, UMCS, Lublin 1986.

11. Kownacka E., Lingwistyczne kryteria różnicowania afazji ruchowej i dyzartrii, w: Afazja. Z lingwistycznych badań empirycznych, red. M. Przybysz-Piwkowa, Wydawnictwo UW, Warszawa 1993.

12. Król M., Mózgowe porażenie dziecięce, wyd. Harmonia, Gdańsk 2010.

13. Lewandowski A., Tarkowski Z., Dyzartria, wybrane problemy etiologii, diagnozy i terapii, Wydawnictwo ZSL, Warszawa1989.

1. Metody oceniania - przedmiot kończy się testem zaliczeniowym oraz egzaminem ustnym.

2. Kryteria oceniania

• znajomość niezbędnej terminologii dotyczącej istoty dyzartrii, a także wewnętrznych podziałów w obrębie tego rodzaju zaburzeń;

• znajomość metod i technik wykorzystywanych w terapii zaburzeń dyzartrycznych;

• umiejętność sprawnego oceniania typu zaburzeń artykulacji oraz planowania kolejnych etapów terapii;

• obecność na zajęciach;

• aktywność w trakcie zajęć;

• poziom merytoryczny przygotowanego projektu.

Skala ocen:

5,0 – student potrafi wykorzystać wiedzę z zajęć do tworzenia projektu, sprawnie wyszukuje niezbędne materiały

i literaturę, umie dokonać ich selekcji pod kątem problemu poddawanego oglądowi, potrafi zaproponować rozwiązania

i stworzyć własną propozycję terapii;

4,5 – jak wyżej, z nieznacznymi niedociągnięciami, zwłaszcza w zakresie praktycznych umiejętności poprawnego konstruowania programu terapii;

4,0 – możliwy szerszy zakres niedociągnięć: słabsza umiejętność selekcji materiału, niższa zdolność poprawnego tworzenia programu terapii w projekcie na zaliczenie;

3,5 – zadowalająca znajomość głównych metod terapii dyzartrii, zadowalający poziom merytoryczny przygotowanego projektu;

3,0 – zadowalająca znajomość głównych metod terapii dyzartrii, jednak możliwy jest w tym względzie znaczny zakres niedociągnięć, zadowalający poziom merytoryczny przygotowanego projektu;

2,0 – niezadowalająca znajomość metod terapii dyzartrii; student nie potrafi we właściwy sposób wykorzystać wiedzy

z zajęć do tworzenia projektu, a także dokonać jej selekcji pod kątem problemu poddawanego diagnozie, bardzo niska wartość merytoryczna przygotowanego projektu