Widowiska

obowiązkowe

media interaktywne i widowiska

II stopień

- Analiza widowisk w kontekście współczesnej humanistyki;

- Prace badawcze – indywidualne i zespołowe – w celu opracowania wybranej przez studentów formy widowiskowej;

- Tworzenie przestrzeni dla dyskusji o współczesnym świecie;

- Wymiana myśli, perspektyw, światopoglądów;

IV rok

brak

Zajęcia wykładowe (30 godz.) i konwersatoryjne (30 godz.) wzajemnie się dopełniają, z tego powodu zaleca się uczestnictwo w wykładach.

Biblioteka Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej, Biblioteka Główna UAM oraz strona: http://grzeg.home.amu.edu.pl/?page_id=680

Metoda analizy przypadków, metoda badawcza (dociekania naukowego), dyskusja, metoda aktywizująca - „burza mózgów, praca w grupach, metoda projektu

Godziny zajęć (wg planu studiów) z nauczycielem -30

Praca własna studenta – przygotowanie do zajęć, powtórzenie materiału z wykładu- 25

Praca własna studenta – przygotowanie prezentacji i analiza wybranego widowiska - 20

SUMA GODZIN- 75

SUMARYCZNA LICZBA PUNKTÓW ECTS DLA MODUŁU (PRZEDMIOTU) -3

W ramach zajęć (prowadzonych w formie wykładu i konwersatorium) podejmowany jest namysł nad współczesnymi widowiskami i performansami kulturowymi oraz ich kontekstami historycznymi, społecznymi, kulturowymi i politycznymi. W rozważaniach tych wprowadza się i stosuje kategorie analityczne, opisowe i interpretacyjne, stosowane przez antropologię widowisk i performatykę. Głównym celem przedmiotu jest pogłębienie rozumienia przemian dokonujących się we współczesnej kulturze, zdominowanej przez spektakularność i wymóg performowania.

W ramach zajęć (prowadzonych w formie wykładu i konwersatorium) podejmowany jest namysł nad współczesnymi widowiskami i performansami kulturowymi oraz ich kontekstami historycznymi, społecznymi, kulturowymi i politycznymi. W rozważaniach tych wprowadza się i stosuje kategorie analityczne, opisowe i interpretacyjne, stosowane przez antropologię widowisk i performatykę. Głównym celem przedmiotu jest pogłębienie rozumienia przemian dokonujących się we współczesnej kulturze, zdominowanej przez spektakularność i wymóg performowania.

Treści kształcenia:

- Omówienie przykładowych form widowisk w odniesieniu do współczesnych teorii humanistycznych.

- Analiza widowisk poprzez mapowanie dramatów społecznych.

- Wszechobecność widowiska: sztuka widzenia.

- Wszyscy jesteśmy performerami: wytwarzanie tożsamości.

- Samodzielne i/lub zespołowe prace badawcze w celu opracowania materiałów (tekstów, ikonografii i innych materiałów wizualnych) stanowiących konteksty dla omawianych widowisk.

- Praca indywidualna lub w grupie: przygotowanie prezentacji dotyczącej wybranej formy widowiskowej.

- Sztuka dyskutowania w odniesieniu do teorii dyssensu.

1. Diana Taylor, Performans, tłum. Mateusz Borowski, Małgorzata Sugiera, Kraków 2018.

2. Performatyka. Terytoria, pod red. Ewy Bal i Dariusza Kosińskiego, Kraków 2017.

3. Dariusz Kosiński, Performatyka w(y)prowadzenia, Kraków 2016.

4. Dobrochna Ratajczakowa, Galeria gatunków widowiskowych, teatralnych i dramatycznych, Poznań 2015.

5. Piotr Morawski, Performans jako wyzysk, „Dialog” 2014 nr 10, s. 225–229.

6. Performance Studies. Sources and Perspectives / Performatyka: źródła i perspektywy, pod red. Juliusza Tyszki, Poznań 2014.

7. Performans, performatywność, performer. Próby definicji i analizy krytyczne, pod red. Ewy Bal i Wandy Świątkowskiej, Kraków 2013.

8. Erika Fischer-Lichte, Teatr i teatrologia. Podstawowe pytania, przeł. Mateusz Borowski, Małgorzata Sugiera, Wrocław 2012.

9. Jacek Wachowski, Performans, Gdańsk 2011.

10. Antropologia doświadczenia, red. Victor Turner, Edward M. Bruner, przeł. Ewa Klekot, Agnieszka Szurek, Kraków 2011.

11. James E. Combs, Świat zabaw. Narodziny nowego wieku ludycznego, przeł. Olga Kaczmarek, Warszawa 2011.

12. Jean Duvignaud, Dar z niczego. O antropologii święta, przeł. Łada Jurasz-Dudzik, Warszawa 2011.

13. James Loxley, Performatywność i teoria performansu, przeł. Mateusz Borowski, Małgorzata Sugiera, „Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2011 (luty), nr 101, s. 55–65.

14. Jon McKenzie, Performuj, albo… Od dyscypliny do performansu, wstęp i przekład Tomasz Kubikowski, Kraków 2011.

15. Jacek Wachowski, Performans, Gdańsk 2011.

16. Rytuał, dramat, święto, spektakl. Wstęp do teorii widowiska kulturowego, pod red. Johna J. McAloona, przeł. Katarzyna Przyłuska-Urbanowicz, Warszawa 2009.

17. Erika Fischer-Lichte, Estetyka performatywności, przeł. Mateusz Borowski, Małgorzata Sugiera, Kraków 2008.

18. Obrzęd, teatr, ceremoniał w dawnych kulturach, pod red. Justyny Olko, Warszawa 2008.

19. Marvin Carlson, Performans, przeł. Edyta Kubikowska, red. nauk. wyd. pol. Tomasz Kubikowski, Warszawa 2007.

20. Ewa Domańska, Zwrot performatywny we współczesnej humanistyce, „Teksty Drugie” 2007 nr 5, s. 48–61.

21. Guy Debord, Społeczeństwo spektaklu oraz Rozważania o społeczeństwie spektaklu, przełożył oraz wstępem i komentarzami opatrzył Mateusz Kwaterko, Warszawa 2006.

22. Richard Schechner, Performatyka: wstęp, przeł. Tomasz Kubikowski, red. przekł. Marcin Rochowski, Wrocław 2006.

23. Antropologia widowisk. Zagadnienia i wybór tekstów, wyd. 2, oprac. Agata Chałupnik i in., wstęp i red. Leszek Kolankiewicz, Warszawa 2005.

24. Victor Turner, Gry społeczne, pola i metafory. Symboliczne działanie w społeczeństwie, przeł. Wojciech Rusakiewicz, Kraków 2005.

25. Victor Turner, Od rytuału do teatru. Powaga zabawy, przeł. Małgorzata i Jacek Dziekanowie, Warszawa 2005.

26. Eric W. Rothenbuhler, Komunikacja rytualna. Od rozmowy codziennej do ceremonii medialnej, przekł. i red. Janusz Barański, Kraków 2003.

27. Victor Turner, Czy istnieją uniwersalia widowiskowe w micie, rytuale i teatrze, przeł. Grzegorz Janikowski, „Konteksty. Polska Sztuka Ludowa” 2002, nr 3–4, s. 53–59.

28. Richard Schechner, Przyszłość rytuału, przeł. Tomasz Kubikowski, Warszawa 2000.

29. Dobrochna Ratajczakowa, Galeria gatunków widowiskowych, teatralnych i dramatycznych, Poznań 2015.

Po zakończeniu modułu (przedmiotu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów kształcenia student zna i potrafi:

- Potrafi dokonać krytycznej analizy widowiska w perspektywie współczesnych teorii humanistycznych.

- Potrafi wykorzystać wiedzę teoretyczną pozyskaną na wykładach, by argumentować i uzasadniać własne interpretacje danego widowiska.

- Potrafi analizować współczesne widowiska i spektakle w odniesieniu do dramatów i kryzysów społecznych.

- Potrafi dyskutować o problemach badawczych w atmosferze szacunku dla odmiennych światopoglądów i postaw.

- Umie współdziałać, efektywnie pracować oraz argumentować swoje stanowisko na temat szeroko pojętej kultury w grupie.

- Potrafi przygotować prezentację wybranego widowiska i dokonać jego analizy.

Metody oceniania:

Ocena aktywności w trakcie zajęć, poziomu umiejętności samodzielnej analizy zagadnienia i poziomu prezentacji projektu

Kryteria oceniania:

5,0 – student jest bardzo aktywny w trakcie zajęć. Potrafi sprawnie przedstawić dobrze uzasadnioną i osadzoną merytorycznie analizę i interpretację wskazanego widowiska oraz usytuować swoje analizy w szerokim kontekście kulturowym. Prezentacja wybranego przez studenta projektu na bardzo dobrym poziomie. Możliwe dwie nieusprawiedliwione nieobecności.

4,5 – jak wyżej, z pewnymi niedociągnięciami wynikającymi z mniejszej znajomości podstaw teoretycznych i słabszego zaangażowania w zajęcia. Prezentacja wybranego przez studenta projektu na bardzo dobrym poziomie z niewielkimi niedociągnięciami. Możliwe trzy nieusprawiedliwione nieobecności.

4,0 – możliwy szerszy zakres niedociągnięć, zwłaszcza w trakcie przedstawiania kontekstów teoretycznych oraz interpretacji omawianych form widowiskowych. Prezentacja wybranego przez studenta projektu na dobrym poziomie. Możliwe cztery nieusprawiedliwione nieobecności.

3,5 – student potrafi zadowalająco przedstawić i uzasadnić analizę i interpretację wskazanego widowiska i osadzić swoje analizy w kontekście kulturowym oraz omówić współczesne interpretacje form widowiskowych. Prezentacja wybranego przez studenta projektu na dostatecznym poziomie. Możliwych sześć nieusprawiedliwionych nieobecności.

3,0 - student potrafi zadowalająco przedstawić i uzasadnić analizę i interpretację wskazanego widowiska i osadzić swoje analizy w kontekście kulturowym oraz omówić współczesne interpretacje form widowiskowych. Prezentacja wybranego przez studenta projektu na dostatecznym poziomie. Możliwych siedem nieusprawiedliwionych nieobecności.

2,0 - niezadowalająca umiejętność przedstawienia dobrze uzasadnionej i osadzonej merytorycznie analizy i interpretacji wskazanego widowiska, brak znajomości kontekstów kulturowych przywoływanych zjawisk oraz wynikające z niej dalsze braki w zakresie efektów kształcenia zdefiniowanych dla przedmiotu. Ponad połowa nieusprawiedliwionych nieobecności.

Nie obowiązują.