Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu - Centralny System Uwierzytelniania
Strona główna

Klasyczne widowiska azjatyckie

Informacje ogólne

Kod przedmiotu: 20-KWA-31WDL-E
Kod Erasmus / ISCED: 03.3 Kod klasyfikacyjny przedmiotu składa się z trzech do pięciu cyfr, przy czym trzy pierwsze oznaczają klasyfikację dziedziny wg. Listy kodów dziedzin obowiązującej w programie Socrates/Erasmus, czwarta (dotąd na ogół 0) – ewentualne uszczegółowienie informacji o dyscyplinie, piąta – stopień zaawansowania przedmiotu ustalony na podstawie roku studiów, dla którego przedmiot jest przeznaczony. / (0215) Muzyka i sztuki sceniczne Kod ISCED - Międzynarodowa Standardowa Klasyfikacja Kształcenia (International Standard Classification of Education) została opracowana przez UNESCO.
Nazwa przedmiotu: Klasyczne widowiska azjatyckie
Jednostka: Katedra Teatru i Sztuki Mediów
Grupy: Moodle - przedmioty Szkoły Nauk Humanistycznych
Punkty ECTS i inne: 0 LUB 2.00 (w zależności od programu) Podstawowe informacje o zasadach przyporządkowania punktów ECTS:
  • roczny wymiar godzinowy nakładu pracy studenta konieczny do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się dla danego etapu studiów wynosi 1500-1800 h, co odpowiada 60 ECTS;
  • tygodniowy wymiar godzinowy nakładu pracy studenta wynosi 45 h;
  • 1 punkt ECTS odpowiada 25-30 godzinom pracy studenta potrzebnej do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się;
  • tygodniowy nakład pracy studenta konieczny do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się pozwala uzyskać 1,5 ECTS;
  • nakład pracy potrzebny do zaliczenia przedmiotu, któremu przypisano 3 ECTS, stanowi 10% semestralnego obciążenia studenta.

zobacz reguły punktacji
Język prowadzenia: język polski
Rodzaj przedmiotu:

obowiązkowe

Kierunek studiów:

wiedza o teatrze

Poziom przedmiotu:

I stopień

Cele kształcenia:

Cele modułu kształcenia:

- przekazanie studentom podstaw wiedzy z zakresu historii i teorii klasycznych form obrzędowo-widowiskowych Dalekiego Wschodu,

- zaznajomienie studentów z podstawową wiedzą na temat recepcji klasycznych dalekowschodnich form obrzędowo-widowiskowych w Polsce i w Europie, w tym zapoznanie studentów z ideą teatru eurazjatyckiego i głównymi zjawiskami określanymi tym mianem,

- wykształcenie w studentach umiejętności odnoszenia podstawowych zagadnień dotyczących klasycznych form teatralnych Dalekiego Wschodu do kultury współczesnej,

- rozwinięcie w studentach umiejętności korzystania z różnorodnych źródeł (opracowania naukowe, komentarze, ikonografia, teksty literackie, fragmenty filmowe) oraz ich zastosowania do zagadnień dotyczących widowisk dalekowschodnich,

- wykształcenie w studentach zdolności dokonywania interpretacji uwzględniających elementy warsztatu antropologii, historii i teatrologii;

- rozwijanie w studentach umiejętności rozumienia i doceniania różnorodności kulturowej.

Rok studiów (jeśli obowiązuje):

III rok

Skrócony opis:

Celem wykładu jest zapoznanie studentów z różnorodnością form, idei oraz podejść występujących w klasycznych azjatyckich kulturach teatralnych. Na zajęciach omawiane są nie tylko klasyczne formy widowiskowo-rytualne subkontynentu indyjskiego (kathakali, kudijattam), Państwa Środka (opera pekińska), Dachu Świata (czam, lhamo) czy Kraju Kwitnącej Wiśni (nō, kyōgen, jōruri, kabuki), ale także mniej znane formy teatralno-obrzędowe Indonezji i Korei. Zajęcia są bogato ilustrowane materiałami ikonograficznymi i filmowymi.

Pełny opis:

Treści programowe dla przedmiotu:

1. Podróż na Wschód:

Wprowadzenie w problematykę, przedstawienie głównych zagadnień, terminów i źródeł oraz stanu badań na gruncie polskim.

Omówienie formy egzaminu i zasad obowiązujących na zajęciach.

2, 3, 4. Orient – okcydent. W sieci zależności:

Fale fascynacji Wschodem w kulturze Zachodu i nieporozumienia z tym związane (egzotyka, idealizacja, orientalizm); inspiracje czerpane z kultur orientalnych przez przedwojennych i współczesnych twórców zachodnich (Loïe Fuller, Auguste Rodin, William Butler Yeats, Anna Pawłowa, Jacques Copeau, Charles Dullin, Sergiej Eisenstein, Antonin Artaud, Bertolt Brecht, Jerzy Grotowski, Eugenio Barba, Peter Brook, Arianne Mnouchkine, Sidi Larbi Cherkaoui); idea teatru eurazjatyckiego; współczesny japoński teatr-taniec butō jako egzemplifikacja współzależności między Wschodem a Zachodem na gruncie sztuk widowiskowych.

Literatura:

Nicola Savarese: Nieporozumienia i pomysły: od jedwabnego szlaku do Seki Sano, przełożyła Anna Górka, [w:] Eugenio Barba, Nicola Savarese: Sekretna sztuka aktora. Słownik antropologii teatru, przełożył zespół, red. wyd. pol. Leszek Kolankiewicz, Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, Wrocław 2005, s. 88–93.

Nicola Savarese: Mit Orientu (cz. 1), przełożyła Ewa Bal, „Didaskalia” 2013 nr 113 (luty), s. 162–168; cz. 2 (Wystawa Światowa w roku 1900) – „Didaskalia” 2013 nr 114 (kwiecień), s. 147–156.

Julia Hoczyk: O cielesności w japońskim tańcu butō, www.nowytaniec.pl.

→ Fragment filmowy: Butō. Ciało na krawędzi załamania, reż. Michael Blackwood, 1990.

5. Tonący pałac:

Procesy globalizacyjne a teatry Wschodu. Przydatność studiów postkolonialnych.

→ Fragment filmu Jag Mandir. Ekscentryczny prywatny teatr maharadży z Udajpur, reż. Werner Herzog, 1991.

6. Klasyczny teatr sanskrycki:

Boski patronat teatru w kulturze Indii; Śiwa Nataradźa; lasja i tandawa; Śiwa Ardhanariśwara; najstarszy indyjski traktat teatralny Natjaśastra; rodzaje działań scenicznych; przykłady klasycznych form tanecznych: bharatanatjam i tradycja dewadasi, odissi (kategoria estetyczna tribhangi) i Sanjukta Panigrahi; gra aktorska – abhinaja, obejmująca: gestykulację (mudry) i mimikę (uczucia, nastroje), recytację i melorecytację oraz charakteryzację i kostium; pojęcie „rasa” – analogia między doznaniem estetycznym i smakowym; klasyczna dramaturgia sanskrycka; Kalidasa i jego Śakuntala, realizacja w Teatrze Laboratorium w 1960 r.

Literatura:

Maria Krzysztof Byrski: Teatr najantyczniejszy, „Pamiętnik Teatralny” 1969 z. 1–2, s. 11–47.

7. Kerala: kudijattam, kathakali:

Kudijattam: kontekst społeczny i religijny; budynek teatralny; podstawowe środki ekspresji; aspekt ekonomiczny; zmierzch tradycji?

Kathakali: główne źródła inspiracji; legendarne początki; śpiewacy i aktorzy; typy bohaterów; wyjście poza świątynię; przebieg widowiska; szkolenie; eksperymenty.

Literatura:

Krzysztof Renik: Kudijattam – świątynny teatr braminów Nambudiri; Kathakali – święta opowieść, [w:] tegoż: Śladem Bharaty, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2001, s. 111–125; 146–165.

www.sangeetnatak.org; www.phillipzarrilli.com/kalaristudio/index.html

Fragment filmu Ramajana w kudijattam i kathakali, prod. Sangeet Natak Akademi 1973.

8. Tybet: cz’am, lhamo:

Konteksty: historyczny, polityczny, religijny i społeczny; konteksty filmowe (Siedem lat w Tybecie, Kundun, Tybetańska księga umarłych); cz’am – rytualny taniec mnichów buddyjskich: miejsce sprawowania obrzędu i jego funkcja oraz podstawowe środki ekspresji; lhamo – ludowa opera tybetańska i festiwal szoton: podstawowe aspekty; współczesna sytuacja widowisk tybetańskich.

Literatura:

Piotr Rudzki: Shoton – święto Tybetu, „Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2000 nr 37–38 (czerwiec – sierpień), s. 84–90.

Krzysztof Renik: Cz’am, czyli taniec, „Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2000 nr 35 (luty), s. 62–66.

www.tibetanarts.org

Fragment filmu C’am znaczy taniec, realizacja Szymon Wdowiak, 1995.

9. Chiny: jingju:

Konteksty: geograficzny, historyczny i społeczny. Konteksty filmowe (Farewell My Concubine, Forever Enthralled, Peking Opera Blues); Mei Lanfang – mistrz opery pekińskiej; tzw. opery modelowe; postać Sun Wukonga (Wędrówka na Zachód); fabuły wybranych oper pekińskich (Na skrzyżowaniu dróg, Jesienna rzeka); opera kunqu; typy ról w jingju; makijaż; kostiumy; podstawowe konwencje; akompaniament muzyczny; atrakcja turystyczna.

Literatura:

Mei Lanfang: Moje życie na scenie, przełożyła Ewa Guderian-Czaplińska, [w:] Mei Lanfang. Mistrz opery pekińskiej, pod redakcją Ewy Guderian-Czaplińskiej i Grzegorza Ziółkowskiego, Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, Wrocław 2005, s. 15–50.

Wu Zuguang: Czym jest tak zwana opera pekińska oraz Przewodnik po operze pekińskiej, przełożył Ignacy Sieradzki, „Dialog” 1985 nr 3, s. 87–109.

polish.cri.cn/chinaabc/

Fragment filmu Żegnaj moja konkubino, reż. Chen Kaige, 1993; Na zawsze urzekający, reż. Chen Kaige, 2008.

Fragment filmu Wieczór w operze pekińskiej, realizacja Marc Maugrette i Victoria Mercanton, 1955.

10. Korea: kut:

Konteksty: geograficzny, historyczny, społeczny i religijny; kkoktu – postacie lalkowe dla zmarłych, symbolizujące łączność z zaświatami; kut – rytuały szamańskie: podstawowe wyznaczniki, sytuacja współczesna.

Literatura:

Seung-mi Kim: Korea: szamanizm i teatr masek, przełożyła Agata Araszkiewicz, „Dialog” 1997 nr 1, s. 120–132.

koreafilm.eu

Fragment filmu Koreańskie rytuały szamańskie, reż. Kim Young-jae, 1991.

11. Korea: t’alch’um, p’ansori:

Kwangdae – performer, wykonawca, aktor; taniec masek – t’alch’um: podstawowe wyznaczniki i odmiany; maski Hahwe; pieśni rybałtowskie – p’ansori; współczesne kino koreańskie a tradycyjne formy obrzędowo-widowiskowe (King and the Clown, Seopyonje, Chunhyang, Ponad czasem).

Literatura:

Halina Ogarek-Czoj: Widowiska maskowe; Phansori, [w:] tejże: Teatr koreański, Wydawnictwo Comer, Toruń 1993, s. 7–23, 35–50.

koreafilm.eu; www.hahoemask.co.kr; www.maskmuseum.com; www.koreandance.net

Fragmenty filmów: Król i błazen, reż. Lee Jun-ik, 2005; Seopyeonje, reż. Im Kwon-Taek, 1993; Chunhyang, reż. Im Kwon-Taek, 2000; Ponad czasem, reż. Im Kwon-Taek, 2007.

12. Japonia: nō, kyōgen:

Konteksty: geograficzny, historyczny, społeczny i religijny; nō – pochodzenie, kagura, gigaku, bugaku, dengaku; założyciele tradycji: Kan’ami, Zeami; mugennō; rody aktorskie; rozwój nō; podstawowe kategorie estetyczne: yūgen i hana; budynek i scena; emploi aktorskie; instrumenty; chór i jego rola; przedmioty sceniczne i rekwizyty; kostiumy, peruki i nakrycia głowy; maski; struktura rytmiczna jo-ha-kyū; szkolenie; typy dramatów i cykle dramatyczne; omówienie dramatów Pani Aoi oraz Izutsu; współczesność nō i inspiracje; kyōgen: miejsce i funkcja; podstawowe konwencje; maski; kostiumy; orkiestra; rody aktorskie.

Literatura:

Jadwiga M. Rodowicz: Kilka uwag o historii japońskiej klasyki teatralnej, [w:] Pięć wcieleń kobiety w teatrze nō, przekład i opracowanie Jadwiga M. Rodowicz, Wydawnictwo Pusty Obłok, Warszawa 1993, s. 7–40.

www.manggha.krakow.pl; www.the-noh.com

13. Japonia: jōruri, kabuki:

Wyjaśnienie terminologiczne: jōruri – bunraku; pochodzenie sztuki lalkowej: kugutsu mowashi; scena; tayū i shamisen; animatorzy; współpraca Takemoto Gidayū z Chikamatsu Monzaemonem; rozwój jōruri i sytuacja współczesna

Kontekst historyczny i społeczny, okres Edo; kabuki: Izumo-no Okuni; kabuki kobiet, chłopców i mężczyzn; współzależność z jōruri (sceny ningyō-buri); męscy odtwórcy ról kobiet – onnagata; rozwój teatru w okresie Genroku; Kanamaru-za; przestrzeń, hanamichi, scena obrotowa; style aragoto i wagoto; emploi aktorskie; makijaż kumadori; efekty specjalne; muzyka i taniec; Chikamatsu Monzaemon; sztuki historyczne i obyczajowe; konflikt giri-ninjō; dramat Sonezaki-shinjū; zangirimono; shimpa

Literatura:

Jadwiga M. Rodowicz: Kilka uwag o historii japońskiej klasyki teatralnej, [w:] Pięć wcieleń kobiety w teatrze nō, przekład i opracowanie Jadwiga M. Rodowicz, Wydawnictwo Pusty Obłok, Warszawa 1993, s. 7–40.

www.manggha.krakow.pl; www.bunraku.org

Fragment filmowy Date Musume Koi no Hikanoko z udziałem Tamasaburo Bando V.

Fragment filmu Lalki, reż. Takeshi Kitano, 2002.

Fragment filmu Bunraku. Fantomy pamięci, 1990.

14, 15. Bali: kecak, calonarang, gambuh, topeng pajegan, wayang kulit:

Konteksty: geograficzny, historyczny, społeczny i religijny; kecak – taniec stworzony na zamówienie; trans i jego odmiany; Rangda i Barong; widowisko calonarang: osnowa fabularna i realizacja; tańce balijskie – typologia.

Gambuh: podstawowe wyznaczniki; keras – manis; „zagrożony gatunek widowiska”; topeng pajegan: fabuły; aktor; maski; postaci bondras; różne typy wayangu; hipotezy dotyczące pochodzenia; wpływ epoki kolonialnej; animator – dalang; podstawowe aspekty widowiska; przebieg; figura gunung; współczesność.

Literatura:

Dagmara Wiergowska: Trans na Bali, 1997, „Dialog” 1997 nr 12, s. 152–167.

Dagmara Wiergowska: Tańce balijskie, „Dialog” 1998 nr 6, s. 146–165.

Józef A. Unger: Wayang, teatr Jawy, „Dialog” 1979 nr 12, s. 74–84.

www.nusantara-delft.nl

Fragment filmu Baraka, reż. Ron Fricke, 1992.

Fragment filmu Trans i taniec na Bali, realizacja Gregory Bateson, Margaret Mead, 1938.

Fragment filmu Gambuh. Starożytny balijski teatr tańca, reż. Maria Cristina Formaggia, 1994.

Fragment filmu Topeng pajegan, rytualny balijski taniec maskowy, reż. Deborah Dunn.

Literatura:

Zalecana literatura:

Nicola Savarese: Nieporozumienia i pomysły: od jedwabnego szlaku do Seki Sano, przełożyła Anna Górka, [w:] Eugenio Barba, Nicola Savarese: Sekretna sztuka aktora. Słownik antropologii teatru, przełożył zespół, red. wyd. pol. Leszek Kolankiewicz, Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, Wrocław 2005, s. 88–93.

Nicola Savarese: Mit Orientu (cz. 1), przełożyła Ewa Bal, „Didaskalia” 2013 nr 113 (luty), s. 162–168; cz. 2 (Wystawa Światowa w roku 1900) – „Didaskalia” 2013 nr 114 (kwiecień), s. 147–156.

Julia Hoczyk: O cielesności w japońskim tańcu butō, www.nowytaniec.pl.

Maria Krzysztof Byrski: Teatr najantyczniejszy, „Pamiętnik Teatralny” 1969 z. 1–2, s. 11–47.

Krzysztof Renik: Kudijattam – świątynny teatr braminów Nambudiri; Kathakali – święta opowieść, [w:] tegoż: Śladem Bharaty, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2001, s. 111–125; 146–165.

Piotr Rudzki: Shoton – święto Tybetu, „Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2000 nr 37–38 (czerwiec – sierpień), s. 84–90.

Krzysztof Renik: Cz’am, czyli taniec, „Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2000 nr 35 (luty), s. 62–66.

Mei Lanfang: Moje życie na scenie, przełożyła Ewa Guderian-Czaplińska, [w:] Mei Lanfang. Mistrz opery pekińskiej, pod redakcją Ewy Guderian-Czaplińskiej i Grzegorza Ziółkowskiego, Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, Wrocław 2005, s. 15–50.

Wu Zuguang: Czym jest tak zwana opera pekińska oraz Przewodnik po operze pekińskiej, przełożył Ignacy Sieradzki, „Dialog” 1985 nr 3, s. 87–109.

Seung-mi Kim: Korea: szamanizm i teatr masek, przełożyła Agata Araszkiewicz, „Dialog” 1997 nr 1, s. 120–132.

Halina Ogarek-Czoj: Widowiska maskowe; Phansori, [w:] tejże: Teatr koreański, Wydawnictwo Comer, Toruń 1993, s. 7–23, 35–50.

Jadwiga M. Rodowicz: Kilka uwag o historii japońskiej klasyki teatralnej, [w:] Pięć wcieleń kobiety w teatrze nō, przekład i opracowanie Jadwiga M. Rodowicz, Wydawnictwo Pusty Obłok, Warszawa 1993, s. 7–40.

Dagmara Wiergowska: Trans na Bali, 1997, „Dialog” 1997 nr 12, s. 152–167.

Dagmara Wiergowska: Tańce balijskie, „Dialog” 1998 nr 6, s. 146–165.

Józef A. Unger: Wayang, teatr Jawy, „Dialog” 1979 nr 12, s. 74–84.

Literatura uzupełniająca:

Eugenio Barba, Nicola Savarese: Sekretna sztuka aktora. Słownik antropologii teatru, przekład zbiorowy, red. wyd. pol. Leszek Kolankiewicz, Wrocław 2005.

Zbigniew Osiński: Polskie kontakty teatralne z Orientem w XX wieku, cz. 1 i cz. 2, Gdańsk 2008.

Estera Żeromska: Japoński teatr klasyczny. Korzenie i metamorfozy, t. 1 i 2, Warszawa 2010.

Efekty uczenia się:

Po zakończeniu modułu i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się osoba studiująca:

- rozpoznawać i definiować podstawowe klasyczne formy obrzędowo-widowiskowe Dalekiego Wschodu,

- wyjaśniać znaczenie głównych pojęć dotyczących klasycznych widowisk Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej i poprawnie się nimi posługiwać,

- wyjaśniać podstawowe zależności między funkcją i znaczeniem klasycznych azjatyckich form obrzędowo-widowiskowych a historycznym i kulturowym kontekstem ich funkcjonowania,

- wyznaczać podstawowe linie rozwojowe klasycznych dalekowschodnich form obrzędowo-widowiskowych,

- identyfikować i dokonywać interpretacji kluczowych technik i środków ekspresji w klasycznych dalekowschodnich widowiskach rozpoznawać i opisywać główne składowe recepcji klasycznych widowisk azjatyckich w Polsce i w Europie,

- odnosić się do zmian, jakie zachodzą w klasycznych azjatyckich widowiskach pod wpływem procesów globalizacyjnych,

- wskazywać i interpretować odwołania w kulturze oraz humanistyce współczesnej do klasycznych azjatyckich form obrzędowo-widowiskowych.

Metody i kryteria oceniania:

Kryteria oceniania:

1. Obecność na wykładzie nie jest obowiązkowa, ale jest sprawdzana, by umożliwić studentom zdobycie tzw. punktów bonusowych (zob. niżej), uwzględnianych przy wystawianiu oceny.

2. Punkty bonusowe: student, który jest obecny na 10 wykładach, otrzymuje 1 punkt bonusowy, na 11 wykładach – 2 punkty, na 12 – 3 punkty, na 13 – 4 punkty, na 14 – 5 punktów.

3. Przedmiot kończy się egzaminem w formie testu, który odbywa się w dwóch terminach, ogłoszonych przez prowadzącego przed końcem cyklu zajęciowego.

4. Test obejmuje zagadnienia pojawiające się przede wszystkim na wykładzie, jak również w podanej literaturze.

5. Do egzaminu można podchodzić maksymalnie 2 razy.

6. Do egzaminu można podejść po raz drugi również wtedy, gdy za pierwszym razem student zdał i chce poprawić ocenę (jeśli za drugim podejściem ocena będzie gorsza, zostaje ocena z pierwszego podejścia).

7. Test w terminie drugim różni się w ok. 50% od testu w terminie pierwszym.

8. Osoby, które bez usprawiedliwienia nie przystąpiły do testu w pierwszym terminie, mogę podejść do egzaminu wyłącznie w terminie drugim.

9. Test trwa każdorazowo 1 godzinę zegarową.

10. Na test składa się 40 pytań, z których 25 to pytania zamknięte (wybieramy jedną z czterech podanych odpowiedzi), a 15 to pytania otwarte, polegające na wyjaśnieniu terminologii związanej z tematem zajęć (do wyboru 15 terminów z 25 podanych).

11. Pytania zamknięte punktowane są w następujący sposób: 1 – odpowiedź poprawna, 0 – odpowiedź błędna, brak odpowiedzi lub kilka odpowiedzi.

12. Pytania otwarte punktowane są wg następującego schematu: 0 – brak odpowiedzi lub odpowiedź błędna, ¼ – jedna informacja zawarta w odpowiedzi prawidłowa, ½ – dwie informacje prawidłowe, ¾ – trzy informacje prawidłowe, 1 – cztery informacje prawidłowe.

13. Maksymalna liczba punktów do zdobycia – 40.

14. Zaliczenie otrzymuje się po uzyskaniu minimum 24 punktów (60%).

15. Oceny:

< 90%, tzn. 36, 37, 38, 39, 40 punktów – ocena 5

< 80%, tzn. 32, 33, 34, 35 punktów – ocena 4,5

< 75%, tzn. 30, 31 punktów – ocena 4

< 70%, tzn. 28, 29 punktów – ocena 3,5

< 60%, tzn. 24, 25, 26, 27 punktów – ocena 3

> 60%, tzn. mniej niż 24 punkty – ocena 2

Uwaga: za np. 27 ¾ punktu otrzymuje się ocenę dostateczną a nie dostateczną plus, podobnie za 31 ½ punktu otrzymuje się ocenę dobrą a nie dobrą plus.

Praktyki zawodowe:

Nie dotyczy

Zajęcia w cyklu "Semestr letni 2020/2021" (zakończony)

Okres: 2021-03-01 - 2021-09-30
Wybrany podział planu:
Przejdź do planu
Typ zajęć:
Wykład, 30 godzin więcej informacji
Koordynatorzy: (brak danych)
Prowadzący grup: Mandar Purandare
Lista studentów: (nie masz dostępu)
Zaliczenie: Przedmiot - Egzamin
Wykład - Egzamin

Zajęcia w cyklu "Semestr zimowy 2021/2022" (zakończony)

Okres: 2021-10-01 - 2022-02-23
Wybrany podział planu:
Przejdź do planu
Typ zajęć:
Wykład, 30 godzin więcej informacji
Koordynatorzy: (brak danych)
Prowadzący grup: Mandar Purandare
Lista studentów: (nie masz dostępu)
Zaliczenie: Przedmiot - Egzamin
Wykład - Egzamin

Zajęcia w cyklu "Semestr zimowy 2022/2023" (zakończony)

Okres: 2022-10-01 - 2023-02-26
Wybrany podział planu:
Przejdź do planu
Typ zajęć:
Wykład, 30 godzin więcej informacji
Koordynatorzy: (brak danych)
Prowadzący grup: Mandar Purandare
Lista studentów: (nie masz dostępu)
Zaliczenie: Przedmiot - Egzamin
Wykład - Egzamin

Zajęcia w cyklu "Semestr zimowy 2023/2024" (zakończony)

Okres: 2023-10-01 - 2024-02-25
Wybrany podział planu:
Przejdź do planu
Typ zajęć:
Wykład, 30 godzin więcej informacji
Koordynatorzy: (brak danych)
Prowadzący grup: Mandar Purandare
Lista studentów: (nie masz dostępu)
Zaliczenie: Przedmiot - Egzamin
Wykład - Egzamin
Opisy przedmiotów w USOS i USOSweb są chronione prawem autorskim.
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
ul. Wieniawskiego 1
61-712 Poznań
tel: +48 61 829 4000
kontakt deklaracja dostępności USOSweb 7.0.3.0 (2024-03-22)