Seminarium przedmiotowe z zakresu językoznawstwa

obowiązkowe

Zapoznanie studentów z wybranymi obszarami badawczymi w dziedzinie językoznawstwa skandynawskiego (np. socjolingwistyka skandynawska, runologia, analiza tekstu itp.)

Zapoznanie studentów z najważniejszymi tendencjami badawczymi w zakresie wybranych dziedzin współczesnego językoznawstwa skandynawskiego

Zapoznanie studentów z metodologią badań językoznawczych z zakresu wybranych dziedzin zarówno w Skandynawii, jak i poza Skandynawią

Zapoznanie studentów z wybranymi aspektami wybranej dziedziny badawczej z uwzględnieniem potencjalnej tematyki prac magisterskich

Rozwinięcie umiejętności analizy zjawisk językoznawczych w zakresie wybranej dziedziny

Zapoznanie studentów z literaturą przedmiotu oraz źródłami elektronicznymi

II stopień

filologia skandynawska

Językoznawstwo szwedzkie

1: Najważniejsze źródła w opisie języka szwedzkiego, w tym korpusy, bazy danych i inne zasoby elektroniczne będące podstawą współczesnych badań językoznawczych

2: Najważniejsze kierunki współczesnych szwedzkich badań językoznawczych: analiza dyskursu i analiza tekstu, składnia w paradygmacie generatywnym

3: Najważniejsze kierunki współczesnych szwedzkich badań językoznawczych: pragmatyka, badania języków fachowych, język szwedzki w kontakcie z innymi językami, dialektologia, językoznawstwo historyczne

Językoznawstwo duńskie

1: Podstawowe pojęcia z zakresu leksykologii i semantyki. Zmiany znaczenia (zawężenie, rozszerzenie znaczenia, zmiany stylistyczno-ekspresywne).

2: Relacje semantyczne. Rozwój leksykonu (przyczyny, zanikanie wyrazów, tworzenie nowych za pomocą reguł własnego języka, zapożyczanie). Tworzenie wyrazów rodzimych (derywacja, złożenie, samdannelse, kentauer itp.).

3: Zapożyczanie z innych języków. Typy zapożyczeń. Zapożyczenia z j. niemieckiego i angielskiego. Utrata domen. Obawy o przyszłość takich języków jak j. duński i polityka językowa.

Językoznawstwo norweskie

1: Dialektologia: podstawowe pojęcia, najważniejsze źródła w opisie języka norweskiego, w tym korpusy, bazy danych i inne zasoby elektroniczne.

2: Geneza i systematyka dialektów języka norweskiego.

3: Geografia językowa, przestrzenne rozmieszczenie dialektów języka

norweskiego.

Apresjan, J. 2000. Semantyka leksykalna. Wrocław

Bandle, Oskar (red.) (2005). The Nordic languages [Elektronisk resurs] an international handbook of the history of the North Germanic languages. Vol. 1 i 2. Berlin: Mouton de Gruyter

Bockgård, Gustav & Nilsson, Jenny (red.) (2011). Interaktionell dialektologi. Uppsala: Institutet för språk och folkminnen

Grzegorczykowa, R. 2001. Wprowadzenie do semantyki językoznawczej. Warszawa

Jahr, Ernst Håkon (1990) (red.). Den store dialektboka,

Jarvad, P. 1995. Nye ord - hvorfor og hvordan? København

Malmgren S.-G. 1994. Svensk lexikologi. Ord, ordbildning, ordböcker och orddatabaser. Lund: Studentlitteratur.

Mæhlum, Brit og Røyneland, Unn (2012). Det norske dialektlandskapet, Cappelen Damm Akademisk.

Platzack, Christer (1998). Svenskans inre grammatik: det minimalistiska programmet : en introduktion till modern generativ grammatik. Lund: Studentlitteratur

Sandøy, Helge (1997). Norsk dialektkunnskap, 2. utg., 1987. Oslo: Novus forlag.

Skjekkeland, Martin (1997). Dei norske dialektane, Tradisjonelle særdrag i jamføring med

skriftmåla. Høyskoleforlaget.

Skjekkeland, Martin (2005). Dialektar i Noreg. Tradisjon og fornying. Cappelen Damm

Høyskoleforlaget.

Skjekkeland, Martin (2010). Dialektlandet. Portal forlag.

Sundgren, Eva (red.) (2013). Sociolingvistik. 2., [uppdaterade] uppl. Stockholm: Liber

Szubert, A. 2006. Lingvistisk klassifisering af låneord. I: Danske Studier, 5-22

Widmark, Gun (2001). Det språk som blev vårt: ursprung och utveckling i svenskan : urtid, runtid, riddartid. Uppsala: Gustav Adolfs akad.

Po zakończeniu zajęć i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student:

Rozumie obszar badawczy przedstawiony na zajęciach, jego historię, przedmiot, cele, metody badawcze i źródła, a także jego konkretną realizację na przykładzie języków skandynawskich.

Wykorzystuje właściwą terminologię do omawiania zagadnień przedstawionych w ramach kursu, potrafi przedstawić zagadnienia związane z jego realizacją w ustnym wystąpieniu o charakterze akademickim w wybranym w ramach ścieżki języku skandynawskim.

Jest gotów do weryfikowania i uzupełniania wiedzy i potrafi umiejętnie wyszukiwać informacje z różnych źródeł z wykorzystaniem zaawansowanych technologii informacyjnych

Rozumie historyczno-kulturowe uwarunkowania badań z zakresu językoznawstwa prowadzonych w krajach skandynawskich i ich wzajemne powiązania.

Ma świadomość powiązań językoznawstwa z innym dyscyplinami i dziedzinami wiedzy, rozumie potrzebę badań interdyscyplinarnych, zwłaszcza w kontekście badań skandynawskich.

bardzo dobry (bdb; 5,0):

Student ma znakomitą orientację w tematyce wykładu, zna miejsce omawianego obszaru badawczego w dyscyplinie językoznawstwo oraz jego powiązanie z innymi dyscyplinami. Potrafi prowadzić dyskusję posługując się poprawną terminologią danego obszaru, jest świadom potrzeby uzupełniania wiedzy i posługuje się właściwymi dla tego celu narzędziami.

dobry plus (+db; 4,5): Student ma bardzo dobrą orientację w tematyce wykładu, zna miejsce omawianego obszaru badawczego w dyscyplinie językoznawstwo oraz jego powiązanie z innymi dyscyplinami. Potrafi prowadzić dyskusję posługując się poprawną terminologią danego obszaru, jest świadom potrzeby uzupełniania wiedzy i posługuje się właściwymi dla tego celu narzędziami.

dobry (db; 4,0): Student ma dobrą orientację w tematyce wykładu, zna miejsce omawianego obszaru badawczego w dyscyplinie językoznawstwo. Potrafi prowadzić dyskusję posługując się zasadniczo poprawną terminologią danego obszaru, jest świadom potrzeby uzupełniania wiedzy i zna niektóre służące temu narzędzia.

dostateczny plus (+dst; 3,5): Student ma pewną orientację w tematyce wykładu, zna miejsce omawianego obszaru badawczego w dyscyplinie językoznawstwo. Potrafi prowadzić dyskusję posługując się terminologią potoczną, jest świadom potrzeby uzupełniania wiedzy.

dostateczny (dst; 3,0): Student ma pewną orientację w tematyce wykładu. Potrafi prowadzić dyskusję posługując się terminologią potoczną.

niedostateczny (ndst; 2,0): Student nie ma orientacji w tematyce wykładu, nie potrafi też wskazać powiązań między przedstawianym obszarem a innymi pokrewnymi dyscyplinami. Nie zna właściwej terminologii ani narzędzi służących do podnoszenia własnych kompetencji w omawianym

obszarzelne i społeczne