Komunikacja interkulturowa

obowiązkowe

Filologie regionów

II stopień

- Uwrażliwienie na różnice kulturowe, które mogą stać się przyczyną zakłóceń skutecznej komunikacji.

- Przedstawienie i zaznaczenie wartości w wybranych kulturach narodowych, których zrozumienie może stanowić klucz do podejmowania własnych prób interpretacji kultur, a także przyczynić się do lepszego zrozumienia specyfiki komunikacyjnej danej kultury.

I rok

• Pomocna będzie znajomość angielskiego na poziomie B2.

Informację o dostępności materiałów przedstawia prowadzący.

Wykład z prezentacją multimedialną wybranych zagadnień ✔

Wykład konwersatoryjny ✔

Wykład problemowy ✔

Dyskusja ✔

Metoda ćwiczeniowa ✔

Metoda warsztatowa ✔

Metoda projektu ✔

Demonstracje dźwiękowe i/lub video ✔

Metody aktywizujące (np.: „burza mózgów”, technika analizy SWOT, technika drzewka decyzyjnego, metoda „kuli śniegowej”, konstruowanie „map myśli”) ✔

Praca w grupach ✔

Zagadnienia na e-learningu ✔

Średnia liczba godzin na zrealizowanie aktywności

Godziny zajęć (wg planu studiów) z nauczycielem 30

Praca własna studenta*

Przygotowanie do zajęć 10

Czytanie wskazanej literatury 5

Przygotowanie pracy pisemnej, raportu, prezentacji, demonstracji, itp. 25

Przygotowanie do egzaminu / zaliczenia 20

SUMA GODZIN 90

LICZBA PUNKTÓW ECTS DLA ZAJĘĆ/PRZEDMIOTU 3

- Komunikacja jako proces wielopłaszczyznowy

- Struktura oraz funkcja gestu

- Klasyfikacje zachowań niewerbalnych

- Systemy opisu zachowań niewerbalnych

- Emblemat jako autonomiczne zachowanie niewerbalne

- Relacja między współwystępującymi elementami werbalnymi i niewerbalnymi

- Akwizycja mowy a rozwój gestów

- Gesty jako zachowania zdeterminowane kulturowo

- Systemy anotacji zachowań niewerbalnych

- Elan – narzędzie wykorzystywane do anotacji oraz analizy zachowań niewerbalnych.

• Bator J., Japoński wachlarz, Warszawa 2004

• Benedict R., Wzory kultury, Warszawa 1999

• Benedict R., Chryzantema i miecz. Wzory kultury japońskiej. Warszawa 1999

• BoltenJ., Interkulturowa kompetencja, Poznań 2006.

• Boski, P. 2009. Kulturowe ramy zachowań społecznych: podręcznik psychologii interkulturowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN

• Chutnik M., Szok kulturowy. Przyczyny, konsekwencje, przeciwdziałanie, Kraków 2007.

• Duszak A., Tekst, dyskurs, komunikacja międzykulturowa, Warszawa 1998.

• Hall E.T., Ukryty wymiar, Warszawa 2003.

• Hall E.T., Poza kulturą, Warszawa 1984.

• Hofstede G., Kultury i organizacje, Warszawa 2000

• Kurcz I., Pamięć. Uczenie się. Język, Warszawa 1995.

• Matsumoto D., Juang L., Psychologia międzykulturowa. Gdańsk 2007

• Mikułowski Pomorski J., Komunikacja międzykulturowa, Kraków 1999

• Trompenaars F., Hampden-Turner Ch., Siedem wymiarów kultury, Kraków 2002.

• Wierzbicka A., Język-Umysł-Kultura. Warszawa 1999.

• Wierzbicka A., Słowa klucze. Różne języki - różne kultury. Warszawa 2007.

Po zakończeniu zajęć i potwierdzeniu osiągnięcia EU student/ka:

- Potrafi wyjaśnić podstawowe pojęcia związane z komunikacją interkulturową

- Zna wybrane teorie dotyczące komunikacji interkulturowej

- Zna wybrane teksty naukowe opisujące badania prowadzone w ramach omawianych teorii komunikacji interkulturowej

- Potrafi podjąć próbę interpretacji zachowań kulturowo specyficznych korzystając z wiedzy nabytej podczas zajęć

- Potrafi określić, jaką rolę odgrywa język w badaniach interkulturowych

- Dostrzega bariery w komunikacji interkulturowej i ma świadomość sposobów radzenia sobie z nimi

- Rozumie wagę procesu poznawania innych kultur w kontekście skutecznego komunikowania

Kryteria oceniania wg skali stosowanej w UAM:

Ocena składa się w 75% z ocen projektu oraz w 25% z oceny sposobu jego prezentacji w trybie stacjonarnym lub zdalnie.

Skala ocen

Kryteria oceniania

bardzo dobry (bdb; 5,0): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane, z ewentualnymi pojedynczymi nieścisłościami, które nie mają znaczenia dla osiągnięcia poszczególnych efektów;

dobry plus (+db; 4,5): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane z nielicznymi błędami;

dobry (db; 4,0): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane z szeregiem błędów i/lub pojedynczych braków;

dostateczny plus (+dst; 3,5): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane z szeregiem błędów i/lub brakami;

dostateczny (dst; 3,0): zakładane efekty uczenia się zostały uzyskane z dużymi błędami i/lub brakami;

niedostateczny (ndst; 2,0): zakładane efekty uczenia się nie zostały uzyskane.