Visconti – Bergman – Buñuel. Sztuka i myśl o sztuce

fakultatywne

filmoznawstwo i kultura mediów

I stopień

a. Wskazanie sposobów odwoływania się do dziedzictwa sztuki zachodniej w wybranych filmach L. Viscontiego, I. Bergmana i L. Buñuela jako przejawu wspólnego tym reżyserom zainteresowania tematem roli sztuki.

b. Analiza i interpretacja wybranych dzieł filmowych z uwzględnieniem teoretycznych i historycznych kontekstów myśli o sztuce.

nie

nie

Poznańskie biblioteki naukowe: Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej, BU, BR, PTPN

konwersatorium

3 ECTS

1. Analiza i interpretacja wybranych filmów L. Viscontiego, I. Bergmana i L. Buñuela.

2. Omówienie lektur filmoznawczych.

3. Omówienie tekstów literackich pozostających w istotnym związku z analizowanymi filmami.

4. Omówienie historycznych przemian w rozumieniu sztuki.

5. Omówienie wybranych ujęć z teorii sztuki.

1. Abrams, Meyer H., Zwierciadło i lampa. Romantyczna teoria poezji a tradycja krytycznoliteracka, przeł. M.B. Fedewicz, Gdańsk 2003, s. 11–38 („Wstęp: orientacje teoretyczne”).

2. Bieńkowska, Ewa, W poszukiwaniu królestwa człowieka. Utopia sztuki od Kanta do Tomasza Manna, Warszawa 1981.

3. Helman, Alicja, Urok zmierzchu. Filmy Luchina Viscontiego, Gdańsk 2001.

4. Ingarden, Roman, Wartości artystyczne i wartości estetyczne, w: idem, Przeżycie – dzieło – wartość, Kraków 1966, s. 137–161.

5. Ingmar Bergman w opinii krytyki zagranicznej, wybór i oprac. D. Zielińska, Warszawa 1987.

6. Ingmar Bergman, red. J. Balbierz, B. Zmudziński, Kraków 1993.

7. Kolasińska-Pasterczyk, Iwona, Piekła Luisa Buñuela. Wokół problematyki sacrum i profanum, Kraków 2007.

8. Miłosz, Czesław, Świadectwo poezji. Sześć wykładów o dotkliwościach naszego wieku, Warszawa 1990, wyd. 2 (pełne).

9. Schifano, Laurence, Luchino Visconti. Ogień namiętności, przeł. E. Radziwiłłowa, Warszawa 2010.

10. Szczepański, Tadeusz, Zwierciadło Bergmana, Gdańsk 2007.

11. Tatarkiewicz, Władysław, Dzieje sześciu pojęć, Warszawa 1988, s. 21–61 („Sztuka: dzieje pojęcia”).

12. Tatarkiewicz, Władysław, O doskonałości, Warszawa 1976, s. 5–21, 42–56.

13. Werner, Andrzej, Dekada filmu, Warszawa 1997.

14. Woźniakowski, Jacek, O sztuce i pięknie. Myśli rozdwojone w sobie (1961), w: idem, Słowa i obrazy: sztuka, myśl o sztuce, kultura artystyczna, wybór, wstęp i oprac. N. Cieślińska-Lobkowicz, Kraków 2011, s. 3–23.

15. „Film na Świecie” 1975, nr 4 (Buñuel); 1981, nr 11 (surrealizm i Luis Buñuel).

Student ma podstawową wiedzę o powiązaniach nauki o filmie z naukami o kulturze, literaturze i sztuce.

Student rozumie wybrane idee z zakresu filozofii sztuki, pomocne w interdyscyplinarnej refleksji nad filmem i literaturą.

Student ma wiedzę na temat związków filmu z innymi sztukami.

Student posiada podstawowe umiejętności badawcze potrzebne do analizy twórczości filmowej Viscontiego, Bergmana i Buñuela (zwłaszcza w zakresie czytania literatury naukowej i wykorzystywania jej do przygotowania wypowiedzi ustnej).

Student posiada umiejętność merytorycznego argumentowania i formułowania wniosków z wykorzystaniem poglądów innych autorów.

Student rozpoznaje rolę sztuki w kulturze zachodniej.

Student ma świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie i realizuje potrzebę ustawicznego uczenia się.

1. Ocena przygotowania się do zajęć poprzez lekturę wskazanych tekstów oraz (ukierunkowaną) analizę materiału filmowego.

2. Ocena z projektu i rozmowy końcowej.

- bardzo dobry (bdb; 5,0):

Student regularnie i czynnie uczestniczy w zajęciach, przy czym jego wypowiedzi świadczą o znajomości lektur oraz systematycznym nadbudowywaniu wiedzy uzyskiwanej podczas zajęć. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością syntezy wiedzy, samodzielnym, swobodnym formułowaniem sądów i merytoryczną argumentacją.

- dobry plus (+db; 4,5):

Student regularnie i czynnie uczestniczy w zajęciach, przy czym jego wypowiedzi świadczą o znajomości lektur oraz systematycznym nadbudowywaniu wiedzy uzyskiwanej podczas zajęć. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością syntezy wiedzy, samodzielnym, swobodnym formułowaniem sądów i merytoryczną argumentacją, która wykazuje niewielkie braki.

- dobry (db; 4,0):

Student regularnie i czynnie uczestniczy w zajęciach, przy czym jego wypowiedzi świadczą o znajomości lektur oraz systematycznym nadbudowywaniu wiedzy uzyskiwanej podczas zajęć. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością syntezy wiedzy, sprawnego formułowania sądów i argumentowania, choć jego wypowiedź może wykazywać zauważalne braki.

- dostateczny plus (+dst; 3,5):

Student regularnie uczestniczy w zajęciach, ale bardzo rzadko zabiera głos bądź jego wypowiedzi mają raczej charakter spontaniczny aniżeli merytoryczny i w mniejszym zakresie odnoszą się do literatury przedmiotu. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością przedstawienia problemu badawczego i merytorycznej argumentacji, ale jego wypowiedź jest niepełna bądź niedostatecznie uzasadniona.

- dostateczny (dst; 3,0):

Student regularnie uczestniczy w zajęciach, ale bardzo rzadko zabiera głos bądź jego wypowiedzi mają charakter wyraźnie spontaniczny, nie merytoryczny. W zaliczeniu końcowym student potrafi wykazać się umiejętnością przedstawienia problemu badawczego i merytorycznej argumentacji, ale jego wypowiedź jest niepełna bądź niedostatecznie uzasadniona.

- niedostateczny (ndst; 2,0):

Student nie uczestniczy regularnie w zajęciach. W zaliczeniu końcowym student nie potrafi wykazać się umiejętnościami w zakresie przedstawienia problemu badawczego i merytorycznej argumentacji.