Rysunek

obowiązkowe

Edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych

I stopień

Cele kształcenia:

1. Przekazanie wiedzy z zakresu historii i teorii przedmiotu - przybliżenie chronologii rozwoju form zapisu rysunkowego na przestrzeni wieków po dzień współczesny

2. Zapoznanie z podstawowymi terminami i pojęciami funkcjonującymi w polu szeroko rozumianej rysunkowej kreacji artystycznej.

3. Przekazanie i rozwijanie bazowych umiejętności warsztatowych - posługiwania się podstawowymi środkami wyrazu w rysunku, narzędziami, materiałami i technikami rysunkowymi oraz metodami rysunkowej analizy/interpretacji z otwarciem na podejmowane stopniowo próby indywidualnego poszerzania/przekraczania warsztatowych „granic” oraz rozbudzania artystycznej samoświadomości studentów.

4. Ukierunkowanie na rozwijanie zdolności obserwacji i selektywnej analizy jako procesów inicjujących akt artystycznej kreacji.

5. Wprowadzenie do swobodnego poruszania się w obszarze programowych zagadnień i problemów : kompozycji, perspektywy, hierarchii planów, proporcji i skali, iluzji przestrzennej oraz światłocieniowej, kontrastu, konturu, rysunku linearnego, rysunku walorowego a także rytmu, dominanty i rysunkowego kontekstu przestrzennego.

6. Zapoznanie z metodami rysunkowej analizy i interpretacji przez stosowanie: studium, szkicu (np. kompozycyjnego i koncepcyjnego), syntetycznej notacji, rysunkowej ekspresji oraz ich wypadkowych - uaktywnienie potrzeby podejmowania działań i zabiegów interdyscyplinarnych wpisujących się w nurt sztuki współczesnej.

7. Rozwinięcie umiejętności komunikacji i pracy w grupie - w zakresie wspólnych lub równolegle prowadzonych realizacji, wzajemnej korekty (współ-korekty) oraz podejmowanych, w szerszym przedmiotowym polu, dyskusji. Wypracowanie twórczego dystansu wobec efektów indywidualnych prób artystycznych (autoanaliza własnych prac).

Profil zajęć z Rysunku, na roku I, pozwala na opanowanie podstawowej wiedzy z zakresu historii i teorii przedmiotu a także na posługiwanie się bazowymi metodami oraz środkami wyrazu rysunkowej analizy i interpretacji. Przeprowadzane ćwiczenia określają metody rozróżniania i stosowania zasad komponowania, konstruowania iluzji przestrzennej oraz dokonywania selektywnej analizy określonego kontekstu przestrzennego w rysunkowych realizacjach/interpretacjach. Proces podejmowania określonych prób rysunkowych ma umożliwić otwarcie się studenta na obszar szeroko rozumianych eksploracji formalno-warsztatowych oraz twórczej ekspresji - prowadzić do rozbudzenia samo/świadomości artystycznej.

Rysunek - „Kategoria źródłowa”.

Dziedzina Rysunku eksploruje najbardziej prymarny znak ludzkiego gestu - ślad najpierwszej immanentnej potrzeby ..komunikacji.

Szkic pozostaje podstawowym znakiem każdej rodzącej się artystycznej koncepcji - budulcem, strukturą, przeczuciem i tęsknotą, która później przyobleka się w barwę i „kształt”..

W tym najbardziej bezpośrednim dotknięciu inicjuje się niemal każda artystyczna transformacja.. i określa kontekst dla niej.

W tym sensie formuła pracowni Rysunku pozostaje więc otwarta..

W programie przedmiotu nie zbraknie realizacji nawiązujących do zasad studium, jak i przełamujących działania w obszarze klasycznych definicji rysunku, odwołań do doświadczeń preferujących nawarstwianie wrażeń lub wybiórczą metodę umiaru i minimalistycznej dyscypliny.

Na roku pierwszym obszar podejmowanych prób rysunkowych będzie określało „elementarium” formalno-warsztatowe - podstawy te zostaną rozwinięte w późniejszym procesie twórczej edukacji.

Realizowane problemy i założenia programowe:

1. Wiedza z zakresu historii i teorii przedmiotu

2. Pojęcia linii, kreski, konturu, plamy, waloru, faktury - stosowanie w praktyce rysunkowej. Założenia realizowane w poszczególnych metodach rysunkowych.

3. Zasady konstruowania iluzji przestrzennej na płaszczyźnie rysunkowej:

Odmiany perspektywy w teorii i praktyce.

Zasady konstruowania i rysunkowego modelowania brył w ujęciu perspektywicznym.

Zasady stosowania hierarchii planów

Analiza proporcji, zależności perspektywicznych i relacji przestrzennych (metody pomocnicze).

Problem perspektywy podejmowany w odniesieniu do różnych uwarunkowań przestrzennych (układu przedmiotów/obiektów, wnętrza, przestrzeni miejskiej).

4. Zagadnienie kompozycji oraz podstawowe jej odmiany w teorii i praktyce rysunkowej. Wybór obszaru analizy w ramach określonego układu przestrzennego, pejzażu, czy krajobrazu architektonicznego,przez podjęcie kompozycyjnych decyzji i określenie dominanty. Konstruowanie rysunkowej przestrzeni zgodnie z przyjętą zasadą porządkowania lub jej zakłóca przez analizowanie zjawisk równowagi i rytmu.

5. Zdolność selektywnego postrzegania i zabieg wybiórczej analizy jako metody „uczące” wartościującej dyscypliny w rysunkowej realizacji.

Bezpośrednia analiza wybranego kadru (np.natury) poprzez porządkowanie i systematykę informacji wizualnej.

6. Analiza rysunkowa (studium, szkic, notacje rysunkowe) postaci ludzkiej:

Analiza proporcji i podstawowych kierunków, na podstawie uproszczonego modelu sylwety ludzkiej.

Studium układu kostnego człowieka na podstawie analizy szkieletu w ujęciu ogólnym oraz szczegółowym - detal.

Próba rysunkowej analizy na podstawie gipsowego modelu

Anatomia człowieka i jej znaczenie dla właściwego, proporcjonalnego wykreślenia postaci ludzkiej.

Analiza rysunkowa postaci ludzkiej - praca z modelem (układy statyczne i dynamiczne oraz postać w ruchu, studium postaci w określonym i nieokreślonym kontekście przestrzennym) z ukierunkowaniem na podejmowany problem formalny czy określone zagadnienie programowe.

7. Analiza rysunkowa układów przestrzennych z zastosowaniem różnych narzędzi i technik.

8. Konstruowanie iluzji światła i cienia na płaszczyźnie rysunkowej:

Iluzja światła i cienia w rysunku walorowym z zaznaczeniem dominanty.

Próba przełożenia analizowanych relacji światłocieniowych na linearną informację rysunkową.

9. Analiza rysunkowa kontekstów przestrzennych natury (krajobrazu), kompozycji figuratywnych i sytuacyjnych, konfiguracji obiektów i ich wzajemnych relacji z uwzględnieniem założeń programowych - ukierunkowanych na opanowanie i rozwijanie podstaw warsztatowych w zakresie: stosowania zasad perspektywy, określania proporcji i skali, konstruowania iluzji przestrzennej oraz światłocieniowej, stosowania rysunku linearnego, rysunku walorowego oraz szkicu a także określania dominanty i kontekstu przestrzennego oraz analizowania problemu rytmu w kompozycji.

10. Ćwiczenia uzupełniające z „krytyki przedmiotu” jako baza wartościująca elementy artystycznego światopoglądu a także rozwijająca twórczy dystans do prac własnych oraz prób artystycznej wypowiedzi podejmowanych przez innych.

Indywidualna i grupowa korekta prac (autokorekta i współkorekta) jako ćwiczenie rozwijające umiejętność prowadzenia twórczego dialogu integrującego grupę wokół wspólnych projektów i dyskusji.

Selektywna ocena ćwiczeń problemowych.

Końcowy przegląd prac z całego roku.

Zajęcia z Rysunku przeprowadzane są w formie ćwiczeń.

Arnheim R. Sztuka i percepcja wzrokowa. Psychologia twórczego oka, Warszawa 1978

Barcsay J., Anatomia dla artysty, Wrocław 1988

Hockney D., Wiedza tajemna, Sekrety technik malarskich Dawnych Mistrzów, Kraków 2006

Marcinkowska K. Michejda-Kowalska K. Mowa linia, Warszawa 1995

Lam Wł., Malarstwo, Warszawa 1963

Parramon J.M. , Jak rysować w perspektywie, Łódź 2000

Parramon J.M. , Światło i cień, Łódź 2000

Pignatti T. Historia rysunku-od Altamiry do Picassa. /W. Arkady, W-wa 2006

Simblet S., Rysunek. Podręcznik, Warszawa 2006

Suffczyński M., Rysunek, akwarela, aerograf, od szkicu do fotorealizmu, Warszawa 2001

Teissing K., Techniki rysunku, Warszawa 1982

Vasari G., Żywoty najsławniejszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów, Kraków 1980

Wierzchowska W, Współczesny rysunek polski, Warszawa1982

Winzer F. Słownik sztuk pięknych. Katowice 2000

Zeugner G., Barwa i człowiek, Warszawa 1965

Efekty uczenia:

Student

1. Swobodnie porusza się w obszarach podstawowej wiedzy z zakresu historii i teorii przedmiotu oraz zalecanej literatury.

2. Rozróżnia i posługuje się podstawowymi metodami rysunkowymi oraz środkami wyrazu rysunkowej analizy i interpretacji. Rozróżnia i stosuje zasady komponowania „rysunkowego kadru” z uwzględnieniem czynników dookreślających/determinujących porządkującą regułę.

3. Definiuje i stosuje zasady budowania iluzji przestrzennej (przestrzeni iluzyjnej) na płaszczyźnie rysunkowej. Potrafi stosować zasady kreowania iluzji światła i cienia na płaszczyźnie rysunkowej.

4. Dokonuje selektywnej analizy określonego kontekstu przestrzennego (układu obiektów, grup postaci, struktur natury, krajobrazu architektonicznego) w rysunkowej realizacji/interpretacji.

5. Przeprowadza analizę rysunkową postaci ludzkiej - w oparciu o układy statyczne i dynamiczne w określonym i nieokreślonym kontekście przestrzennym - z ukierunkowaniem na podejmowany problem formalny czy określone zagadnienie programowe.

6. Potrafi stosować rysunkową interpretację ruchu podmiotu (postaci, obiektu, innych zmiennych) oraz ustalać jego proporcje w odniesieniu do elementów określonej „zadanej przestrzeni”.

7. Stosuje odpowiednie (wskazane lub indywidualnie wybrane) materiały i techniki realizacyjne.

8. Podejmuje próby zapisu pożądanych emocji w odpowiadającej im formie rysunkowej ekspresji.

9. Potrafi dokonać oceny własnych realizacji rysunkowych jak również odnieść się „krytycznie” do efektów ćwiczeń innych studentów a także podejmować próby dyskusyjne w szerszym polu rysunkowego horyzontu sztuki i twórczej współpracy. Potrafi wyciągnąć konstruktywne wnioski z uwag wysłuchanych podczas grupowej analizy prac oraz korekty przeprowadzanej przez prowadzącego zajęcia.

Metody i kryteria oceniania:

F Ocena zakresu teoretycznej wiedzy - podczas analizy prac

i otwartej dyskusji.

Ocena aktywności twórczej podczas ćwiczeń oraz bieżącego rozwoju i wkładu indywidualnej pracy w czasie zajęć i poza nim.

Ocena poziomu odzwierciedlenia podejmowanych zagadnień

i problemów interpretacyjno-warsztatowych w pracach studenta.

Ocena postawy studenta wobec samodzielnych poszukiwań metod twórczych adekwatnych do podjętego problemu.

Ocena zakresu wiedzy oraz znajomości przedmiotowej terminologii - podczas analizy prac i otwartej dyskusji.

S przegląd prac, dyskusja i korekta podsumowująca

Aby osiągnąć ocenę:

5,5 – Student musi się wykazać szczególnie wyróżniającym się opanowaniem wszystkich kryteriów wynikających z założeń i efektów kształcenia

5,0 – Student musi się wykazać znakomitym opanowaniem wszystkich kryteriów wynikających z założeń i efektów kształcenia

4.5 – Student musi się wykazać bardzo dobrym opanowaniem wszystkich kryteriów wynikających z założeń i efektów kształcenia

4.0 – Student musi się wykazać dobrym opanowaniem wszystkich kryteriów wynikających z założeń i efektów kształcenia

3.5 – Student musi się wykazać zadawalającym - chociaż ze znacznymi niedociągnięciami - opanowaniem wszystkich kryteriów wynikających z założeń i efektów kształcenia

3.0 – Student musi się wykazać zadawalającym - chociaż z licznymi błędami - opanowaniem wszystkich kryteriów wynikających z założeń i efektów kształcenia

2.0 – Student musi się wykazać niezadowalającym opanowaniem wszystkich kryteriów wynikających z założeń i efektów kształcenia