Historia języka niemieckiego

Periodyzacja historii języka niemieckiego od epoki indoeuropejskiej do współczesnego etapu jego rozwoju. Cechy szczególne każdego z etapów rozwoju języka niemieckiego, w tym w porównaniu z innymi językami germańskimi i indoeuropejskimi. Fonologia, morfologia, składnia, słownictwo języka niemieckiego w aspekcie diachronicznym. Współdziałanie czynników systemu a normy języka, szczególnie w procesie powstania i rozwoju języka standardowego. Strukturalna, funkcjonalna oraz socjalna stratyfikacja języka niemieckiego na każdym z etapów jego rozwoju. Kompleksowa analiza lingwistyczna i filologiczna tekstów staro-, średnio- oraz wczesnonowowysokoniemieckich.

Student zna podstawową terminologię dotyczącą językoznawstwa historycznego i historyczno-porównawczego; student potrafi określić każdy z periodów rozwoju języka niemieckiego, scharakteryzować język niemiecki w porównaniu z pokrewnymi językami germańskimi i indoeuropejskimi, przedstawić poszczególne elementy struktury języka w aspekcie diachronicznym, interpretować zmiany językowe; student potrafi odpowiednio czerpać oraz we właściwy sposób wykorzystywać zawarte w tekstach historycznych informacje, dotyczące fonologii, morfologii, składni i słownictwa; student ma świadomość historycznej natury języka i zmienności wszystkich jego płaszczyzn. Posiada wiedzę odnośnie przyczyn i mechanizmów zmian językowych i potrafi wytłumaczyć współdziałanie różnych czynników, wpływających na rozwój języka, przede wszystkim konstelację czynników „wewnętrznych” (strukturalnych) i „zewnętrznych” (socjalno-kulturowych); student posiada umiejętność posługiwania się pojęciami i paradygmatami badawczymi z zakresu językoznawstwa historycznego i historyczno-porównawczego, w tym dotyczącymi ogólnych zasad analizy diachronicznej, genealogii języka i teorii zmian językowych.