Patologie mowy i języka - spec. logopedyczna

obowiązkowe

filologia polska

I stopień

Cele modułu kształcenia:

- zapoznanie z podstawową terminologią na temat biologicznych podstaw mowy, mózgowych etapów formowania wypowiedzi słownych,

- zapoznanie studentów z teoriami na temat pochodzenia języka i jego ewolucji,

- zdobycie wiedzy z zakresu podstawowych rodzajów zaburzeń mowy i języka, ich przyczyn i symptomatologii,

- zapoznanie studentów z najnowszymi sposobami diagnozowania i opisywania zaburzeń mowy i języka,

- wskazanie na związki językoznawstwa z naukami w rodzaju biologia, fizjologia, psychologia, medycyna.

III rok

Podstawowa wiedza z zakresu fonetyki i fonologii języka polskiego.

Wykład.

2

Wykład poświęcony jest zaburzeniom języka i mowy. Omawiane treści obejmują neurobiologiczne podstawy języka, zaburzenia języka i mowy pochodzenia centralnego i obwodowego.

Treści programowe dla przedmiotu:

- mózgowe ośrodki mowy,

- typologie zaburzeń mowy,

- przyczyny zaburzeń mowy,

- afazja,

- schizofazja,

- autyzm,

- zespół Aspergera,

- schizofazja,

- dyslalia,

- dysleksja.

Zalecana literatura:

A. Czernikiewicz 2004, Przewodnik po zaburzeniach języka w schizofrenii, Warszawa.

T. Gałkowski i G. Jastrzębowska (red.) 2003, Logopedia – pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki, t. 1 i 2, Opole 2003.

S. Grabias 2002, Perspektywy opisu zaburzeń mowy, [w:] Zaburzenia mowy, pod red. S. Grabiasa, Lublin.

B.L.J. Kaczmarek, 1998, Mózg, język, zachowanie, Lublin.

I. Kurcz 2005, Psychologia języka i komunikacji, Warszawa.

L.B. Leonard 2006, SLI – Specyficzne zaburzenie rozwoju językowego, Gdańsk.

M. Młynarska 2008, Autyzm w ujęciu psycholingwistycznym. Terapia dyskursywna a teoria umysłu, Wrocław.

J. Panasiuk 2004, Kompetencja językowa a kompetencja metajęzykowa w afazji, „Logopedia” nr 33, s. 171-189.

J. Panasiuk 2008, Standard postępowania logopedycznego w przypadku pragnozji, „Biuletyn Logopedyczny” nr 1, s. 54-56.

M. Rutkiewicz-Hanczewska 2007, Późno podjęta rehabilitacja afazji motorycznej po zawale mózgu. Studium przypadku, „Logopedia” 36, s. 215-238.

A. Sołtys-Chmielowicz 2008, Zaburzenia artykulacji. Teoria i praktyka, Kraków.

Po zakończeniu przedmiotu (modułu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student/ka potrafi:

- wykazać się wiedzą dotyczącą poglądów na temat pochodzenia języka naturalnego i jego znakowej natury, rodzajów zaburzeń mowy i języka, ontogenezy mowy,

- jest świadomy związków struktur korowych, podkorowych mózgu w formowaniu wypowiedzi słownych,

- wykazać się podstawową wiedzą z zakresu mózgowej organizacji mowy,

- scharakteryzować etiologię niepełnosprawności językowej,

- zastosować wiedzę na temat różnych deficytów językowych w praktyce szkolnej i terapeutycznej,

- wykazać się wiedzą niezbędną do kształcenia osób z deficytami w zakresie podstawowych funkcji poznawczych,

- rozpoznać potrzeby podopiecznych i udzielić im wsparcia,

- przekonać o wartości i potrzebie podejmowania działań terapeutycznych we własnym środowisku zawodowym i społecznym.

Skala ocen:

bardzo dobry (bdb; 5,0): bardzo dobra znajomość zagadnień z zakresu poruszanej tematyki, umiejętność przeprowadzenia diagnozy zaburzeń afatycznych i zaprojektowania stosownej terapii.

dobry plus (+db; 4,5): jak wyżej, z niewielkimi niedociągnięciami.

dobry (db; 4,0): dobra znajomość literatury przedmiotu, dobra orientacja w treściach przedmiotu, projekt świadczący o zaangażowaniu studenta.

dostateczny plus (+dst; 3,5): słaba znajomość literatury przedmiotu, projekt zawierający wiele niedociągnięć.

dostateczny (dst; 3,0): znaczne braki w podstawowej wiedzy z zakresu omawianych zagadnień, liczne błędy w projekcie.

niedostateczny (ndst; 2,0): brak znajomości omawianych zagadnień i nabycia nowych umiejętności.

Kryteria oceniania:

Wykład zalicza student, który:

(1) nie opuścił więcej niż 2 zajęć,

(2) zaliczył kolokwium ustne.