Laboratorium logopedyczne - spec. logopedyczna

obowiązkowe

filologia polska

II stopień

Cele modułu kształcenia:

- kształcenie sprawności diagnozowania zaburzeń mowy i języka,

- kształcenie sprawności różnicowania zaburzeń pochodzenia korowego i podkorowego,

- kształcenie umiejętności różnicowania zaburzeń językowych o subtelnym i nietypowym przebiegu.

II rok

Kompleksowa i zaawansowana wiedza z zakresu typologii zaburzeń mowy, symptomatologii deficytów językowych wynikających z uszkodzeń OUN i CUN.

Prezentowane filmy są dostępne tylko w czasie zajęć. To nagrania spotkań diagnostycznych z pacjentami z zaburzeniami mowy i języka.

Dyskusja, metoda analizy przypadków, pokaz i obserwacja, demonstracje dźwiękowe i/lub video.

3

Studenci w czasie zajęć oglądają nagrania spotkań diagnostycznych z pacjentami z zaburzeniami mowy i języka, a następnie na podstawie wymienionych przez siebie cech stawiają diagnozę zaburzeń.

Treści programowe dla przedmiotu:

- diagnozowanie afazji ruchowej aferentnej,

- diagnozowanie afazji ruchowej eferentnej,

- diagnozowanie afazji czuciowej,

- diagnozowanie zespołu skroniowego,

- diagnozowanie PPA,

- diagnozowanie dyspragmatyzmu,

- diagnozowanie aleksji bez agrafii.

Zalecana literatura:

Herzyk 2000, Taksonomia afazji. Kryteria klasyfikacji i rodzaje zespołów zaburzeń, „Logopedia” nr 28, s. 85-104.

K. Jodzio 1999, Afazja pierwotnie postępująca, Gdańsk.

W. Łucki 1995, Zestaw prób do badania procesów poznawczych u pacjentów z uszkodzeniami mózgu, zeszyt C, Warszawa.

J. Panasiuk 1999, Afazja semantyczna – diagnoza, terapia. Opis przypadku, „Logopedia” nr 26, s. 129-147.

J. Panasiuk 2000, Komunikacja w afazji, „Logopedia” nr 27, s. 55-80.

J. Panasiuk 2003, Realizacja struktur składniowych w afazji, „Logopedia” nr 32, s. 15-61.

J. Panasiuk 2004, Kompetencja językowa a kompetencja metajęzykowa w afazji, „Logopedia” nr 33, s. 171-189.

J. Panasiuk 2008, Standard postępowania logopedycznego w przypadku pragnozji, „Biuletyn Logopedyczny” nr 1, s. 54-56.

M. Pąchalska 1999, Afazjologia, Warszawa-Kraków.

M. Pąchalska 2003, Diagnoza chorego z afazją, [w:] Logopedia – pytania i odpowiedzi, t. 2, pod red. T. Gałkowskiego i G. Jastrzębowskiej, t. 2, Opole, s. 611-699.

M. Pąchalska, B. Duncan MacQueen 2008, Mózg i pragmatyka, [w:] Podstawy neuropsychologii klinicznej, pod red. Ł. Domańskiej, A.R. Borkowskiej, Lublin, s. 195-231.

M. Rutkiewicz-Hanczewska 2007, Późno podjęta rehabilitacja afazji motorycznej po zawale mózgu. Studium przypadku, „Logopedia” 36, s. 215-238.

Po zakończeniu przedmiotu (modułu) i potwierdzeniu osiągnięcia efektów uczenia się student/ka:

- potrafi dokonać diagnozy różnych zaburzeń językowych o podłożu neurologicznym (u osób dorosłych i u dzieci),

- potrafi opisać zaburzenia językowe, które ujawnia pacjent,

- umie dokonać wyboru odpowiedniego narzędzia diagnostycznego do oceny możliwości komunikacyjnych chorego.

Skala ocen:

bardzo dobry (bdb; 5,0)

dobry plus (+db; 4,5)

dobry (db; 4,0)

dostateczny plus (+dst; 3,5)

dostateczny (dst; 3,0)

niedostateczny (ndst; 2,0)

Kryteria oceniania:

- wartość merytoryczna przeprowadzonych w czasie laboratorium diagnoz,

- obecność na zajęciach (dopuszcza się jedną nieusprawiedliwioną nieobecność).